Wie beide fullcd's van Encre in huis heeft kent reeds drie kwart van de tracks op deze ep, die desondanks deze wetenschap toch onontbeerlijk is in de collectie van elke Encre-bewonderaar. In vier nummers en op 22 minuten tijd worden namelijk niet minder dan drie gedaanten van Yann Tambour (die op zijn eentje Encre vormt) getoond: allemaal sensueel, ruimtelijk, zacht en vaak repetitief, maar steeds met een eigen invulling.
Zo is opener 'Marbres' een verkorte vorm van de track die op de cd 'Flux' terug te vinden is. De korte samples van piano, strijkers (pizzicato en gestreken), klarinet, buisklokken en bescheiden koperblazers worden bewaard en weven ook hier de zinnenprikkelende sluier waartegen Tambours fluisterstem (later op het nummer vervangen door die van Noak Kato) mooi uitkomt. Zo wordt de erotiek van de langere versie helemaal bewaard. Door deze ep-versie van het nummer echter iets sneller te laten evolueren, geeft Tambour de muziek minder kans om open te plooien. Met name de intro wordt hier net iets te kort geknipt, maar wie de originele versie niet kent zal hier echter weinig last van ondervinden. Totaal nieuw is 'Toumani Diabate', een meer dan 8 minuten durende meditatie op akoestische gitaar. Het zacht tokkelen waarin melodie en begeleiding gecombineerd worden, verwijst zowel naar klassieke gitaarmuziek als naar zuiderse nostalgie, zeker in de ritmisch vrije rubatopassages. Deze solo gitaarversie van Encre had, heel mooi, gerust iets korter gemogen en gekund, gelet op het herhaalde materiaal.
De derde verschijningsvorm van Encre is diegene die dit ep'tje tot een 'must have' maakt. Hierin laat Tambour zich bijstaan door een gitarist, een drummer, een celliste en labelcollega Damien Mingus (My Jazzy Child) op bas om zo de live-uitgave van Encre te vormen. En hier gebeurt het dan. Want wanneer de tekst op het hoesje vermeldt dat de nummers niet gespeeld, maar 'opnieuw gecomponeerd en geïnterpreteerd' werden, dan is dit geen loze bewering. In handen van het kwintet blijven 'Or' en 'Une Nuit à Ciel Ouvert' van Encres titelloze debuut dan aanvankelijk wel herkenbaar, naar het einde toe evolueren ze naar nieuwe, uitgebreidere versies. Dankzij andere melodielijntjes, klanken en zelfs totaal nieuwe delen wordt zo bovendien ook de sfeer van het origineel telkens gewijzigd of bijgekleurd. De combinatie van het met zware reverb beladen en herhaalde akkoord van de elektrische gitaar laat, in combinatie met de zacht plopperende elektronica, 'Or' veel donkerder en zwoeler klinken dan bij de studioversie.
De beklijvende lo-fipop die zo van de cd opstijgt, wordt nog fraaier uitgewerkt in de aanvankelijk desolate uitvoering van 'Une Nuit'. Door geleidelijk aan klanken toe te voegen, krijgt het nummer later een lichte gloed mee. Door op- en af te bouwen wordt de dynamiek verder uitgewerkt, waardoor de muziek heerlijk gaat stralen. Dat geen van beide liveversies naar het einde toe echt open scheurt, is niet meer dan een detail: de auditieve pracht is er zo ook al.
Meer over Encre
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
