Encre bestaat uit welgeteld één muzikant, Yann Tambour, iets wat zich bij een beluistering van 'Flux' niet zomaar verraadt. De op computer samengestelde muziek klinkt eerder als afkomstig van een klassiek ensemble door het zachte en organische tapijt dat Tambour continu neerlegt. Zijn samplevocabularium bestaat namelijk hoofdzakelijk uit korte, heel herkenbare samples van klassieke instrumenten: pizzicato en gestreken strijkers, klokkenspel, buisklokken, marimba, een piano in echo gedrenkt en verdwaalde blazers als klarinet, trombone of een hese trompet. Alleen de drumpartij en de occasionele elektronische gitaar en dito kleine geluidjes verraden meteen dat er geen dirigent aanwezig is.
Of die dirigent moet Tambour zelf zijn en daar lijkt het soms wel op. Hij slaagt er namelijk in om met deze korte stukjes een mooi web te weven dat zich ergens tussen Godspeed You! Black Emperor, Serge Gainsbourg en melancholische film noir-muziek bevindt. Net als GY!BE werkt Encre repetitief zonder klef te worden, maar het explosieve van de Canadezen laat hij achterwege voor een delicatere structuur. De gefluisterde Franse teksten geven de muziek daarenboven nog een lekker sexy randje. Zoals Tambour de muziek nooit laat openbarsten, zo vermijdt hij ook new age-achtige (schijn)mystiek. Alleen in het met watergeluiden beladen 'Sèves' (een te lange aanloop naar het volgende stuk) ligt deze val even open, maar ook niet meer dan dat.
Het repetitieve dat de muziek zeker in zich heeft, resulteert hier ook nooit in een simplistische opbouw die in één keer doortrekt. De muziek mag groeien, terugschakelen en bochten nemen. Bij de titeltrack loopt dit uiteindelijk uit op een lekker geluid dat mooi dicht ratelt door steeds bijkomende samples, waarbij de spanning evenredig toeneemt. In 'Us' wordt de voorzichtige climax bereikt door het eerder voorzichtig en deinend ontwikkelen. Een track als 'Hassan' laat het groeien dan weer voor wat het is en focust zich volledig op het detail met naast de trompet- en klarinetsample ook sobere elektronische ruis, hogere sinustonen en een voorzichtig drukker schuifelende drum. Van alle nummers op deze cd klinkt alleen 'Missive Bis' iets 'steviger'. Het prominente en zware basgeluid (afkomstig van de Franse groep Lab°), de nadruk op lagere klanken en doffere samples van percussie, buisklokken en klarinet leggen hier een donkerder geluid neer. Zwart is het zeker nog niet, daarvoor is de structuur weer te fijn om alle zonlicht tegen te houden. Het mooie is nu dat dit (op enkele zwakkere momenten na) een constante is op 'Flux'.
Meer over Encre
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
