'Live At Last' is één van de vele live opnames die het label InsideOut de laatste tijd uitbrengt. Terwijl men zich bij verschillende andere bands kan afvragen of het niet wat te vroeg was voor een live cd, kan men dit verwijt niet maken bij Enchant. Na Enchants zeven studio albums is een live album helemaal niet overbodig. De plaat heet dan ook niet zonder reden 'Live At Last'. Met zijn mix van progressieve, klassieke en melodische rock staat de Amerikaanse groep zijn mannetje tussen de overwegend Europese progrockers. Dit album is opgenomen tijdens een concert in Oakland (San Francisco) waarin de groep 2,5 uur uit hun volledige oeuvre brengt, van materiaal uit hun debuut 'A Blueprint of the World' tot hun laatste studio album 'Tug of War'. Zowat een derde van hun werk is terug te vinden op dit album en het is dan ook niet overdreven om van een heuse "best of" te spreken.
De groep heeft zich bij de keuze van de songs niet door commerciële motieven laten leiden: ze spelen bijvoorbeeld enkele van hun minder bekende maar betere nummers, zoals 'Acquaintance' en 'Blindsided', allebei emotioneel maar toch stevig rockend. Zanger Ted Leonard kan hierin zijn stem laten schallen en ook de andere bandleden tonen hun kunnen. Vooral gitarist Doug Ott overtuigt hier met zijn solo's. Ook de instrumentale sfeernummers 'Mae Dae' en 'Progtology' laten een overtuigende maar minder toegankelijke Enchant horen. Op cd 2 staat tussen al dat progrock geweld de opmerkelijkste song: 'Follow the Sun' lijkt met zijn samenzang en eenvoudige begeleiding wat op een Eagles nummer. Tegen het einde mondt het dan wel weer uit in een hevige rock gitaarsolo. Enchant kan echter ook ingetogen zijn: de song 'Comatose' brengt een emotionele Leonard onder begeleiding van pianist Bill Jenkins die hier eens op de voorgrond kan komen. In 'Pure' gaan ze dezelfde toer op. Leonard verbaast hier met een lange, heldere uithaal in het midden van het nummer. Zijn stem geraakt hoog en klinkt nooit geforceerd. Ook in de twee akoestische nummers 'Black Eyes & Broken Glass' en 'Colors Fade' is Leonard duidelijk de ster.
Cd 2 eindigt met het energieke 'Oasis'. De hele band doet extra zijn best en Leonard zingt na 2,5 uur nog verbazingwekkend kristalhelder. Toch heeft dit dubbelalbum een wrange nasmaak. Het is technisch een goede opname, hoewel men een bepaalde fan zijn dolenthousiaste oerkreten misschien beter had weggemixt. Het zijn ook goede artiesten, maar ze laten dit te weinig zien: niet veel verrassingen, weinig sterke instrumentale improvisaties of alternatieve versies. Ook Leonards stem is een tweesnijdend zwaard: hij domineert er wel gemakkelijk de songs mee maar soms lijden de zanglijnen onder verveling. Bij dit alles kan men zich dus de vraag stellen of men bij de uitgave van het concert niet beter geselecteerd had en het bij één cd gehouden.
Meer over Enchant
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
