"Enablers. Those cunning, compulsive and malevolent compatriots we eagerly allow to drag us along to our wilful destruction. Those little demons that flutter in our ears encouraging us to do what we know best not to do." De San Fanciscaanse band enablers (met kleine "e") is een uitgesproken literaire groep, hoofdzakelijk door toedoen van de indrukwekkende frontman Pete Simonelli, een beat poet van de eenentwintigste eeuw, die kortverhalen en gedichten reciteert temidden van de veelal sombere, soms stralende muziek gecreëerd door de muzikanten. Deze nobele onbekende noiseveteranen wekken op hun tweede album enkele ontzagwekkende muzikale stormen in het leven, waarvan de beste in combinatie met Simonelli's duistere hersenspinsels de luisteraar bij de keel grijpen en niet meer loslaten.
Simonelli publiceert zijn literatuur sinds jaar en dag in underground-magazines en brengt ze soms live in de meer bizarre Amerikaanse koffieshop. Zijn gesproken teksten doen, afgewisseld met de nu eens grimmige, dan weer hemelse gitaren, vooral denken aan Slint. Deze band was begin jaren '90 één van de eerste postrockgroepen; dankzij hun stuurse meesterwerk 'Spiderland' is ze doorheen de jaren steeds invloedrijker gebleken en heeft ze veel navolging gekend bij talloze en allerhande "post"-ensembles. Enablers heeft echter een meer volwassen, uitgebouwde sound ontwikkeld: de leden, allen heren van een respectabele leeftijd, hebben elk hun sporen verdiend bij talloze bands, de één nog obscuurder dan de andere. De naam van gitarist/toetsenist Joe Goldring zal wellicht een belletje doen rinkelen bij fans van de beruchte New Yorkse shocknoisegroep Swans, bij wie hij even de rol van gitarist heeft vervuld. Minder abrupt en confronterend dan deze laatste band en van een rijker geluid voorzien dan Slint, is enablers eerder gericht op het melodische. De duetten die gitaristen Goldring en Joe Byrnes aangaan op pareltjes zoals de titelsong of 'Mediterranean' zijn van een verbluffende kwaliteit. Simonelli's teksten zijn uiteraard erg literair van aard en dit kan al eens verwaand overkomen ("Spires disembody and hover in the hazy skies, and lights are more like eyelets / once Rome grows as full as life was full, of her; a Rome raddled with the living and the dead"). Dankzij zijn aangename, diepe stem en het feit dat de man weet wanneer hij een adempauze dient in te lassen, blijft de uitgekiende balans tussen gesproken en instrumentale delen steeds bewaard.
'Output Negative Space' is een bijwijlen erg overtuigend werkstuk geworden, een geslaagd huwelijk tussen poëzie en postrock-gitaarmuziek. Naast dit goed bewaarde evenwicht is ook de relatieve kortheid van de nummers een pluspunt: nergens krijgt de luisteraar de kans verveeld te raken door één van beide basiselementen. Niet alle nummers zijn van een even hoge kwaliteit, maar wanneer enablers op zijn hoogtepunt is, lijkt het haast een essentiële band.
Meer over enablers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
