'End Note' is het debuut van het uit San Francisco afkomstige Enablers. Enablers brengt spoken word performance, zijnde min of meer literaire teksten die worden voorgedragen, op een achtergrond van rustige, repetitieve postrock. Dit album kenmerkt zich door eindeloos lange herhalingen van een paar elementen en nummers die bijna allemaal hard op elkaar lijken. Tekstueel weet Enablers het gebrekkige muzikale kader ook niet echt goed te maken. Alsof het nog niet vervelend genoeg is, heeft het album ook een erbarmelijke opnamekwaliteit, met storende ruis in elk rustig stuk.
Geen enkel nummer op 'End note' heeft meer dan twee thema's, die ook altijd in min of meer hetzelfde stramien gebruikt worden: er is een repetitief, rustige basis die van tijd tot tijd onderbroken wordt door hardere noiserockstukken. Het album start met 'Glimpses, Audio: Driving Late', een rustig nummer met een lange opbouw. De basis is melodieus, licht idyllisch zelfs en wordt eenmaal doorbroken door een noiseriff die niet echt veel soeps is. Het tweede nummer, 'Pauly's Last Days in Cinema' heeft een veel boeiender noisestuk, met een hapering en feedbackende gitaren. Die feedback wordt doorheen heel het nummer gebruikt, als een gehuil op de achtergrond. 'Pauly's Last Days in Cinema' is door een overdaad aan floortoms en een ietwat typische basisriff een van de dreigendste nummers op het album, jammer genoeg wel op een bijna clichématige manier. Hierbij komt dan nog de sterk gearticuleerde, emotieve tekst van Pete Simonelli, die doorheen heel het album de spoken word performance voor zijn rekening neemt. Gelukkig heeft het nummer een nogal leuke fluitende gitaarsolo die de verveling weet te doorbreken. Het volgende nummer, 'And Last Night?' heeft minder dreiging en een mooi refrein en is vrij sfeervol. Vierde nummer en titelsong 'End Note' duurt meer dan acht minuten en zou een ode aan de verveling kunnen zijn. Het basisthema is niet boeiend en wordt maar heel soms onderbroken door een nogal indrukwekkend noisestuk dat jammer genoeg ook veel te repetitief is. De tekst wordt nogal kil en wederom monotoon gebracht, wat wel goed past bij de muziek. 'Joe', het vijfde nummer en de titelsong is wat anders dan de rest, de basis wordt hier niet gelegd door een rustige melodieuze gitaarpartij, maar door een soort soundscape. Ook in 'A not so Pretty Sight in Stienbeck Country' neigt het basisthema naar een soundscape, maar het nummer is veel repetitiever dan het vorige. Qua basisthema wijkt de haperende bluesriff van 'Manly' het meeste af van de rest. Ook licht uit de band springend zijn de drums in 'George's Skies', waar met een roffelende snaartrom een soort marsritme neergezet wordt.
'End Note' is één lange brij van herhaling, waar niets echt uitspringt, wat het album weliswaar een sterke samenhang geeft maar toch vooral doet verlangen naar een siësta. Af en toe weet het te verrassen met boeiende gitaararrangementen, maar meestal klinkt de muziek van Enablers toch als vrij clichématige postrock.
Meer over Enablers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
