Hoewel Polen bekend staat als hofleverancier van extreme death en black metal, is het natuurlijk ook zo dat er nog andere 'extreme' muziek gemaakt wordt. Empatic bijvoorbeeld, een bende heren die grossieren in melodische death metal gemengd met wat moderne invloeden. Het enige nadeel van die stijl is dat er in dat genre iets te veel acts rondlopen en opvallen daardoor dus moeilijk wordt, en dat in deze afdeling ook te veel middelmatige rommel wordt gemaakt. Helaas valt ook Empatic daar onder.
Het goede nieuws is wel dat de productie van 'Gods of Thousand Souls' erg goed is: het album klinkt absoluut moddervet en veel andere bands kunnen hier een puntje aan zuigen. Maar het gevoel duikt al snel op dat de geweldige productie vooral dient om een gebrek aan eigen gezicht en verse ideeën te maskeren. Empatic bewandelt namelijk zo'n platgetreden paden dat verveling bijzonder snel toeslaat.
Een polkabeat hier, een logge vertraging daar, wat brute vocalen en voorspelbare melodieën en hopla: Empatic is een feit. Het is allemaal wel goed gespeeld en ergens klinkt het ook nog wel, maar overtuigen doet het nooit want de songs zijn te generisch, te flets van opbouw en te saai om te blijven boeien. Met het naspelen van At the Gates-riffjes heeft de muziekminnende gemeenschap het ondertussen ook wel gehad en Empatic heeft dat blijkbaar nog steeds niet door.
De band zal zich dringend moeten herbronnen, of anders met een ongelofelijke loeier van een plaat moeten afkomen, want dit is echt te middelmatig voor woorden. Alsof dat nog niet erg genoeg was, brengt Empatic trouwens nog een afgrijselijke cover van OMD's 'Enola Gay'. Horen is geloven bij dat laatste, maar misschien is het beste idee nog om dit even volledig te laten passeren. Wie daarentegen nog steeds geen genoeg heeft van afgebleekte melodische death metal, kan hier misschien nog iets van de spreekwoordelijke gading vinden.
