Het gelegenheidsgezelschap Emanuel and the Fear, dat telkens van leden wisselt, is een zogenaamde BRO-band, een Brooklyn Rock Outfit. De avant-gardistische indiepop die frontman Emanuel Ayvas al een jaar of vier uit zijn pen tovert, bevat zowel gitaarexplosieve, als klassieke partijen. In de gelederen zitten muzikanten met ervaring in ondermeer Sufjan Stevens, The National en Akon/Family. Zijn derde langspeler ‘The Janus Mirror’ is een plaat vol energie waarin vooral wonderbaarlijke songstructuren centraal staan.
Emanuel and the Fear houdt van majestueuze songs die bulken van de psychedelica en melodieën en die weigeren een conventionele structuur vast te houden. Ondanks een relatief korte duur (een dikke veertig minuten), verdeeld over acht tracks, is de grandeur van deze muziek indrukwekkend. Op vijf minuten tijd laat een song als ‘Samuel’ zich beleven als een heuse rocksymfonie: het opent als een traag schrijdend folknummer, gaat via veel vocale grillen en psychedelische effecten over in jazzfunk, om uit te groeien tot een stuk neoklassieke pop met rondtollende psychedelica. Het lijkt wel op een uit de hand gelopen LSD-trip met inspiratie bij Led Zeppelin en Jimi Hendrix. ‘Wooble’ klinkt aanvankelijk als een musical, opent met veel blazers en strijkers maar gaat via een sfeervol progrockmoment over in een erg hoekige, mathematische structuur met hortende drums en zwaar rollende baslijnen om met symfonische rockpartijen in een heuse climax te eindigen.
Gelukkig hoeft het niet heel de tijd zo complex te zijn. Opener en titeltrack ‘The Janus Mirror’ wordt weliswaar omfloerst met een berg tierlantijntjes, maar aan de basis ligt een krachtige, eenvoudige gitaarmelodie die ook de hele track mag uitzingen. Gelukkig maar dat er af en toe wat meer houvast wordt gegeven, zoals ook de twee pompende basstoten die toch de helft van ‘Foothills of a Fire’ lang blijven doorstoten. De complexe muzikale verhalen bijten, maar houden niet altijd vast, doordat te veel ideeën met elkaar verweven worden. Verder mist deze plaat een identiteit, een eigen verhaal. De aandacht durft dan al eens een keertje te verslappen en dat is juist ontzettend gevaarlijk. Want dit album vraagt om intensieve beluistering en minstens tien keer herbeluistering. Pas dan vormen de erg diverse, technisch complexe ideeën min of meer een totaalbeeld en komen de vele mooie momenten echt aan de oppervlakte. Emanuel and the Fear vraagt dus enig engagement van de luisteraar.
