De stem van schoonheid Jennifer Charles is een opvallende verschijning. Woorden als sensueel, hees, intiem en uitschuivend maken zeker deel uit van haar vocale karaktertrekken. Elysian Fields betekent dan ook voor vele mannelijke adonissen een onweerstaanbare verslaving en vooral Frankrijk staat letterlijk in vuur en vlam voor de zwoele muziek van dit duo. Bij de vierde langspeler van Elysian Fields zal de passie allicht niet minderen. Op 'Bum Raps & Love Taps' werpt de groep zich opnieuw in een duister laatavondsentiment en herpakt zich mooi na een minder geslaagde, vorige cd.
Met de opener 'Lions in the Storm' is het meteen raak wanneer de zangeres toefluistert: "When you whisper Jennifer / you're mine". De maag kruipt samen, de strot wordt afgeknepen en het lijdzaam ondergaan van de negen parels van liedjes op dit plaatje is de enige uitweg. Elysian Fields presenteert pijnlijk mooie, intieme muziek en gevatte songs in mooi omkaderde jazzarrangementen. Met een licht psychedelische toets sieren 'Sharpening Skills' of 'When' in hun soberheid. Schuifelende drums, piano en akoestisch gitaarwerk worden digitaal wat opgesmukt, maar laten toch ook vooral stilte zijn krachtige stempel drukken. Met behulp van ondermeer Bryce Goggin (Pavement) of Claude Coleman (Ween) weet de groep de juiste accenten op de goede plaats te zetten, zonder maar één ogenblik te overdonderen. De voorzichtige en soms tegendraadse gitaartokkels van het songschrijverwonder Oren Bloedow vullen de stem van echtgenote Jennifer prima aan. Samen gaan ze heerlijk diep. Zo gaat de titeltrack over het overlijden van de grootmoeder van Jenny en bevat elementen uit een hitje uit de jaren '20, 'Dark Town Strutters Ball': het enige waar de onlangs overleden bejaarde tegen haar einde aan nog op reageerde. Dat intrieste gegeven zet zich mooi verder in de muziek. Als 'groen' koppel, probeert Elysian Fields zijn liedjes ook ditmaal weer zo natuurlijk mogelijk, ongeforceerd te laten overkomen. Langzaam ontrollende gitaarakkoorden of open pianotoetsen worden met schuifelend drumwerk aangevuld. Voeg daarbij enkele op de huiskamer afgemeten strijkers- en orgelpartijen of af en toe een stevige smak elektronische loops of effecten en het mooie geluidsspel krijgt stilaan vorm. Wat vooral opvalt, is de coole stem van Jennifer die prima afsteekt tegen de warme eindklank van deze plaat waardoor ijlere stukken als het intermezzo in 'Lame Lady of the Highways' mooi tot hun recht komen. Dat het niet altijd rozengeur en maneschijn hoeft te zijn, bewijst 'Duel with Cudgels'. Het nummer opent met een mooi, wankel instrumentaal stuk maar barst daarna open in een nogal valse gitaargedreven song die totaal niet past in de algemene, nachtelijke sfeer van 'Bum Raps & Love Taps'. Verder kabbelt deze cd nogal flauw naar zijn einde toe, zodat de luisteraar niet helemaal met een voldaan gevoel achterblijft.
Elysian Fields verandert met deze vierde plaat niet veel aan zijn status als intieme en sfeervolle laatavondband. Enkele bewuste uitschuivers niet te na gesproken, siert dit plaatje in zijn intimiteit en emotionaliteit. Verwacht dus geen plotse openbaringen of wereldschokkende feiten, maar wel de gevestigde klasse waar dit duo al eerder mee uitpakte en door leken dringend moet ontdekt worden.
