Tijd om de dingen wat steviger aan te pakken. Elysian, het geesteskind van de sympathieke Didier Colsoul heeft voor zijn tweede langspeler het oor ten luister gelegd bij enkele groten zoals David Poltrock (Savalas, ex-Hooverphonic) en producer Geoffrey Burton (Arno). Daardoor kon Elysian een meer evenwichtige plaat nastreven dan hun debuut 'From Here til Now'. 'Blend' is dan ook een mooi staaltje rock dat twaalf liedjes netjes naast mekaar plaatst om vlot het oor binnen te sluipen.
Opener en single 'How Can I Forget' onthult meteen de uitgewerkte formule: melodieuze gitaarmuziek met veel ruimte voor zang en gladde instrumentale partijen. Gevoel en emotie zijn inherent aanwezig bij deze dromerige en lieflijke popmuziek. De jongens van Elysian hebben goed geluisterd naar de grote 90's gitaarbands. Toch is de groep geen zoveelste Coldplay-cloon. De keuze voor een warme, rechttoe rechtaan klank geeft meteen een onvervormd livekarakter aan deze plaat en plaatst het feitelijke kunnen van de groepsleden boven productietechnische hoogstandjes. Dat stelt wel hogere eisen aan de feitelijke inhoud van de liedjes hun invulling. Daar durft het schoentje namelijk al eens te wringen. Didier Colsoul verliest zijn karakteristiek stemtimbre in een aantal krachtigere partijen en tekstuele eenvoud treedt al snel naar voren ("My head is spinning around / and I can't get down / with my feet back on the ground"). Verder zorgen voorspelbare structuren net iets te weinig voor muzikaal vuurwerk. Het Pearl Jam-achtige 'All the Things' is dankzij zijn mooi ontluikende intro best te smaken, maar het gebrek aan echte accenten ontsiert het nummer. Halverwege deze cd trekt de band ietwat stoutere schoentjes aan, haalt wat grillige gitaarhoeken boven ('Time') of opent enkele elektronische snufjes als hulplijn ('Confidential Information'), waardoor 'Blend' gelukkig wat meer ruimte krijgt. Dat opent de deur voor hét hoogtepunt van deze cd: de gladde rocker met verslavende melodie 'Obsessed with Yourself'. Spijtig dat de solerende gitaar naar de achtergrond moest, maar dit nummer moet live een heuse revelatie kunnen vormen. Helaas blijft het gebrek aan verdere climaxen een pijnpunt dat de aandacht focust op de grootste fout van deze cd (zoals bij vele anderen): te veel liedjes.
Elysian heeft zeker geen kwade bedoelingen en slaagt er in om deze tweede plaat een stapje hoger te heffen dan hun debuut. Spijtig genoeg is de weg nog niet voltooid: een gebrek aan echte eyecatchers, wat vuile foutjes hier en daar (een te onengels accent!) en een te onopzichtig en weinig avontuurlijk eindresultaat zullen 'Blend' geen goed doen. Dit neemt echter niet weg dat dit een mooi en evenwichtig poprockplaatje is.
Meer over Elysian
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
