Muziek? Of fysica? Wie 'The Age of Carbon', een retrospectieve van al datgene waar multi-instrumentalist en muzikaal filosoof Elliott Sharp mee bezig geweest is tussen 1984 en 1991, beluistert, weet het even niet goed meer. Voor oorverdovend geknars, ritmische pletwalsen en zelfs piepende saxofoons: overal lijkt Sharp een pasklare uitleg voor te hebben. Maakt dat de muziek mooier? In geen geval. Maar wie weet wat voor ideeën achter het geëxperimenteer schuil gaan, krijgt een kader waarin de muziek kan en misschien zelfs moet ingepast worden. Termen als cyberpunk, sciencefiction en avant-garde krijgen plots een heel concrete muzikale betekenis, alsook een gegeven als "trance" via muziek. En dat allemaal dankzij Carbon.
Vreemd is dat Intakt Records, het label waarvoor Carbon inmiddels opneemt, een retrospectieve uitbrengt zonder al te veel extra informatie. Er wordt eenvoudigweg verwezen naar de afzonderlijke albums, die echter niet eenvoudig beschikbaar zijn op dit moment. De kennishiaten die inmiddels door ruim 20 jaar vooruitgang gevallen zijn, worden dan ook niet ingevuld. De luisteraar moet dus helaas concluderen dat de tekst bij deze release niet voldoet. Het is zelf gemakzuchtig van het label om voor extra informatie te verwijzen naar de meest recente opname van Sharp, waarin tevens een historische terugblik zou opgenomen zijn. Vreemd, want tenslotte was het opzet van die plaat niet nostalgisch, maar juist een nieuwe stap vooruit.
Het heeft er dus alle schijn van dat 'The Age of Carbon' niet op eigen benen kan staan, wat betekent dat de leek onherroepelijk verloren zal lopen tussen het ruwe instrumentale geweld, volgestouwd met kwaadaardige drums, knersende gitaren en dreigende baslijnen die geregeld centimeters dik boven een ratelend ritme wordt neergelegd. Over deze drie cd's heen blijkt de muziek van Carbon dan ook een feest voor de mensen met een voorliefde voor rasechte avant-garde, maar erg verfijnd is Sharps palet daarom niet. Evenmin is er een markante lijn te trekken in de evolutie van Carbon tussen 1984 en 1991. Ook wat dat betreft had een betere cd-tekst dus moeten assisteren.
Hoe moet men deze opname dan quoteren? De muziek is wat ze is, daar valt niets op af te dingen. Als terugblik schiet deze uitgave echter te kort. Jammer, want de muziek van Carbon werd inmiddels lang genoeg verkeerd of zelfs helemaal niet begrepen.
