Negen jaar geleden zag dit trio rond tenorsaxofonist Ellery Eskelin het licht. Doorheen de jaren zijn ze geëvolueerd van een jong en onstuimig drietal tot een gevestigde waarde binnen de vrije improvisatie met een geheel eigen sound. Ook op 'Arcanum Moderne' blijven ze trouw zweren aan hun typerende geluid van drums, samplers, accordeon, keyboards en de tenorsax.
'It's a Samba' zal waarschijnlijk bij vele luisteraars in het hoofd blijven gonzen. En niet enkel omdat het de openingstrack is. Het nummer toont ook op treffende wijze hoe dit trio aankijkt tegen muziek, hetzij jazz. De samba van Eskelin krijgt een totaal andere dimensie. Abiotisch, uit de context weggesleurd. De enige referentie die rest, is het energieke drumwerk van Jim Black die klinkt alsof hij niet alléén instaat voor de percussie. In combinatie met het trekkende, trage geluid van Parkins' accordeon en de onvermijdelijke warmte van de tenorsax van Eskelin wordt samba plots bizar en gesofisticeerd. Nooit gehoord, niet te imiteren. Ook '43 RPM' is een authentieke Eskelin. Dynamisch slagwerk, een simpele tweetonige baslijn uit het keyboard die zelfs in de popmuziek niet zou misstaan en een krachtig groovende saxofoon. Deze harmonie wordt geregeld verstoord door vrije stukken waarbinnen iedereen zijn eigen gang kan gaan, maar als bij toverslag verandert deze geluidswolk opnieuw in de groove. Het zijn echter niet enkel gespierde stukken die dit album sieren, introspectieve momenten zijn er eveneens op 'Five Walls' en 'For No Good Reason'. Het zijn nummers om mee te worstelen. De diepste krochten van de menselijke ziel worden gesublimeerd in klank, zo lijkt. 'For No Good Reason' is uitgesponnen free jazz, maar er wordt af en toe wat rust ingebouwd met een terugkerend akkoordenschema op piano. Een welkome adempauze na een portie dramatiek. De afsluiter 'Arcanum Moderne' is minimalistisch. Slierten geluid vullen de tijd. Prachtige fragmenten piano, samples en korte ademstoten op saxofoon, geruis van cimbalen, trom en belletjes worden geprojecteerd. Schoonheid op een andere, niet makkelijk te vatten manier. Intellectueel, maar geenszins zo bedoeld. Zoals Eskelin zelf zegt, is dit zijn weg om uitdrukking te geven aan het mens zijn.
Klasseer deze saxofonist gerust onder de grote kunstenaars van onze tijd. Wat Picasso deed met schilderen is in wezen niet anders dan wat Eskelin doet met muziek. Afbreken en terug opbouwen tot een op het eerste gezicht niet normale compositie die verbluffend mooi is. Maar wordt dit wel ooit normaal?
Meer over Ellery Eskelin, Andrea Parkins, Jim Black
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
