Reeds sinds hun debuut weten de jongens van Elend zich op een van de meest uitzonderlijke plekjes van het muzikaal spectrum te positioneren. Muzikaal balanceert deze groep tussen bombastische klassieke muziek enerzijds en avant-gardistische soundscapes anderzijds. Deze Frans-Oostenrijkse groep trekt dichte, ondoordringbare muzikale muren op die er toch wonderwel in slagen een mainstreampubliek te bekoren, en doorspekt ze dan met het elementen van bruut metalgeweld. 'A World in Their screams' is het derde deel van de 'Winds'-cyclus, die in 2003 begon met het album 'Winds Devouring Men' en een jaartje later een vervolg kreeg met 'Sunwar The Dead'.
Dit album lijkt een van de meest ambitieuze projecten van dit avant-gardistische doomensemble en schuift enkele grote veranderingen naar voren. Daar waar Elend vroeger duistere, atmosferische composities doorspekte met een eenvoudige, maar loodzware en uitgesponnen melodieën, worden deze laatsten op de nieuwe plaat volledig afgeschreven. Meer dan 30 muzikanten werden naar de studio gehaald om dit album muzikaal vorm te geven. 'A World in Their Screams' heeft het niet meer van afgelijnde gehelen die op een album 'nummers' worden genoemd. Dit album is een 100% pure soundtrack. 'Ophis Puthôn' start met een Italiaanse hymne die na een ijzige stilte gevolgd wordt door het gerammel van loden buizen. Net wanneer de haartjes op de rug hun hoogtepunt bereikt hebben, stuurt een strijkkwartet bekampt door paukengeroffel ze nog net iets hoger. Een gecontroleerde wirwar van strijkers, koorstemmen en mukizaal-filmische climaxen borrelen op. Dat maakt de muziek misschien minder toegankelijk, maar wel ongelofelijk beeldend. De muzikale climaxen zijn klinken zodanig bekend dat ze haast automatisch beelden oproepen van 'de mysterieuze deur waar de slechterik van de film achter schuilt.' 'A World in Their Screams' stuurt de mentale cinema naar het volgende hoofdstuk. De snelle tempo's, bombastische ritmesecties, hysterische violen en samples van onweer en het huilen van de wind projecteren duistere beelden die door zowat iedereen anders vormgegeven kunnen worden. En dan is er nog een fluisterende, zware, Franstalige voice-over die voor de nodige verwarring zaait. Elend blijft het naar traditie in de donkere holtes van de menselijke psyche zoeken. Zo bewijzen ook te titels van de nummers als: 'Le Fleuve Infini des Morts', 'La Carrière d'Ombre' of 'J'ai Touché aux confins de la Mort'
Met 'A World in Their Screams' levert de groep een album af dat wat moeite kost om uitgehoord te worden. De nummers ontbreken volledig aan structuur en bevatten zodanig veel mysterie dat het gebrek aan extra informatie om het te kunnen begrijpen soms heel frustrerend kan zijn. Aan de andere kant is dit een album dat buiten fans van theatrale, duistere muziek ook de soundtrackliefhebber kan aanspreken. Voor anderen is de kans groot dat door het voortdurend afvuren van bombastische, muzikale salvo's op dit album toch net iets zwaarder het gemoed kan drukken dan gezond is. Misschien weet regisseur David Lynch hier wel raad mee.
Meer over Elend
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
