Al voor zijn activiteiten in de invloedrijke electropopgroep Telex maakte Dan Lacksman instrumentaal werk. Met een re-issue van 'Disco Machine', oorspronkelijk een lp uit 1977, wordt dat nu van de vergetelheid gered. Uit het technische commentaar van Lacksman in de inlay blijkt al: dit is voer voor synthesizer-freaks. Het is aardig om te lezen op welke manier hij deze vroege elektronische disco met diverse analoge Moog-synths en andere apparatuur in elkaar heeft weten te zetten. Het moet met de toenmalige middelen geen makkie geweest zijn.
Het album bevat 7 nummers, waarvan minstens de helft wordt gekenmerkt door doorlopende 4/4-bassdrums en karakteristieke oscillerende disco-baslijntjes en leadsynths. Het is de instrumentale versie van het synthetische, 'witte' discogeluid waarmee mensen als Giorgio Moroder bekendheid verwierven. Doordat de nummers hier aan elkaar geplakt zijn, is het een doorlopende discotrip geworden. De geluidseffecten zijn flitsend, de melodietjes zo makkelijk dat je ze al vanaf de eerste keer luisteren kunt dromen, vooral in het meest bekende nummer, het schaamteloos blije 'Rock Machine'. Het zal van persoon tot persoon verschillen of dit vrolijkheid of een depressie tot gevolg heeft. In het algemeen zijn de danstracks als prototypes voor het genre met een glimlach te begroeten. Bij het (gelukkig enige) rustige nummer is het vanwege té drakerige melodieën echter even op de tanden bijten.
Puur op de composities afgaande zal het anno 2004 een select gezelschap van electro-liefhebbers zijn dat van 'Disco Machine' bloedserieus kan genieten. Beschouwd als historisch document is het echter zonder meer leuk om dit authentieke Belgische pionierswerk te beluisteren.
Meer over Electronic System
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
