Liefhebbers van compleet over-the-top gaande instrumentale muziek zullen ongetwijfeld al gehoord hebben van Electro Quarterstaff. Deze band gaat namelijk verder waar veel geflipte jazzcombo's of metalbands ophouden en duikt volop in een muzikale wereld zonder enig conformisme of eender wat voor regels. Dat maakt aan de ene kant dat 'Ayckroyd' een interessant concept is dat het verdient om gehoord te worden, maar aan de andere kant zit er een hoge moeilijkheidsgraad verbonden aan het schijfje.
Er zitten ergens nog metalgerelateerde invloeden, vooral te horen in een aantal flarden van riffs en de graad van distortion die de gitaren gebruiken, maar voor het overige is er qua genre geen touw aan vast te knopen. Nochtans begint Electro Quarterstaff verdacht rustig, melodieus en gestructureerd aan de rit, want 'The Wolf Shall Inherit the Moon' is zowaar een meeslepend stukje muziek, eentje dat luisteraars compleet op het verkeerde been zet. Aan de andere kant, het is ook de meest reguliere titel van de acht songs, wat op zichzelf ook al veel verklaart.
Vanaf 'McNutty' is het hek echter van de dam: Electro Quarterstaff gooit de ene geflipte riff, tempowisseling en atypisch akkoord na het andere in het zwerk en speelt zelden eenzelfde riff twee keer. Dat zorgt voor een soms behoorlijk enerverende rit, maar het valt niet te ontkennen dat wat deze band brengt, een pluim verdient voor georkestreerde chaos. Georkestreerd, want nergens ontspoort het geheel tot lukraak lawaai. De muzikanten zullen waarschijnlijk flink mogen tellen tijdens een optreden, want conventies bestaan niet in dit universum.
'Waltz of the Swedish Meatballs' heeft een leuke titel, maar is een pak moeilijker te vatten dan 'McNutty', vooral door een asynchroon terugkeren van eenzelfde akkoord dat an sich al apart klinkt. Freejazzliefhebbers gaan hier misschien voor door het lint gaan.
Het grootste nadeel aan dit plaatje, is dat die geflipte complexiteit bijzonder veel vergt van een luisteraar, en de hele rit is daardoor enorm vermoeiend. Daarbij komt nog dat het geheel klinkt als een leuk instrumentaal experiment, maar echte houvast – laat staan songs – zijn er nauwelijks te vinden. Misschien voer voor muzikaal wiskundigen?
