Electronica en traditionele instrumenten worden tegenwoordig in alle mogelijke vormen op elkaar betrokken. Maar er blijft steeds een van de twee overheersen. Ofwel primeert de elektronica en worden er wat gitaren of drums bijgesleurd om het allemaal wat op te vrolijken. Ofwel neemt men een traditioneel genre (rock, jazz, bossa nova, etc) waar dan wat elektronisch mee gefoefeld wordt. Maar er zijn uitzonderingen, zoals Electric President die zowel elektronica als traditionele instrumenten in hun volledige waarde laten en een mooie symbiose laten ontstaan.
Tot zover de theorie, in de praktijk kan het nog altijd vrij belabberd klinken. Maar dat is op 's/t' van dit duo uit de VS allerminst het geval. Ben Cooper en Alex Kane maakten op hun album mooie, stevige 'songs'. Bij hen mondt het gebruik van elektronica niet uit in atmosferische, abstracte schetsen, maar ontstaan er songs met een begin en einde en vooral met drive. Een nummer als 'Ten Thousand Lines' heeft een strak tempo en daar wordt dan nog eens vaak in gewisseld: het nummer begint vrij up-tempo, gaat in overdrive, valt even stil en keert terug naar het begintempo. Nog een song die wel wat tempowisselingen heeft, is 'Good Morning, Hypocrite'. Het nummer begint met een zacht orgeltje waarna clicks 'n cuts en een akoestische gitaar overnemen. Daarna komt een stevige, rollende beat het gezelschap vergezellen wat deze song ideaal lijkt te maken om in een auto met open dak te cruisen bij de ondergaande zomerzon. Tot ze het bij Electric President wel welletjes vinden en er wat geflipte elektronica alla Aphex Twin tegenaan gooien. Even probeert de akoestische gitaar de rust te laten weerkeren, maar tevergeefs. Een junglebeat neemt het ritme over en laat de song escaleren in een climax. Ook 'Metal Fingers' bevat heel wat tempowisselingen. Het nummer begint met een amalgaam van knisperelektronica, elektrische gitaar, duikbootgeluiden en marsritmes om na dik twee minuten over te schakelen naar een opgefokte sound die sterk doet denken aan Squarepusher.
Maar toch kan Electric President niet echt onvoorwaardelijk boeien en dat is voornamelijk te danken aan de zang. De teksten worden eerder parlando ingesproken dan voluit gezongen. Het zit ergens tussen praten en zingen in en begint daarom snel op gezaag te lijken. Doe daar dan nog eens bij dat het hier om een hoge, nasale mannenstem gaat en je had gehoopt dat 's/t' een afkorting was voor 'instrumental'. Nummers als 'We Were Never Build to Last', 'Grand Machine No. 12' of afsluiter 'Farewell' hadden ook zonder zanglijn ongelooflijk boeiende nummers geweest. Nu eist de stem zijn deel op en leidt de aandacht af van het magische samenspel tussen elektronica en de andere instrumenten.
En dat is een jammere zaak. Want Electric President gebruikt elektronica en instrumenten als gitaar, drums, orgel, bass en dergelijke op een gelijkwaardige basis. Een methode die nog maar weinig artiesten hen hebben voorgedaan. Het is verfrissend om te merken dat er muzikanten zijn die niet meer het onderscheid tussen elektronica en traditionele instrumenten maken en gewoon focussen op goede, mooie songs schrijven. En daar zou Electric President fantastisch goed in gelukt zijn als ze de stem achterwege hadden gelaten.
Meer over Electric President
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
