Toen Electric Eel Shock enkele jaren geleden op het Dourfestival langskwam, won de groep de liefde van de weide met hun Japanse klassieke heavy metal. Behoorlijk grappig was het ook, vooral het vettige accent van de frontman en diens bindteksten dan ("You are all Electric Eel Shock!"). Om de energie van de groep op plaat te vatten werd beroep gedaan op producer Attie Bauw (die eerder onder andere Judas Priest, Scorpions en Altar opnam). Het resultaat is 'Transworld Ultra Rock', een plaat met een alvast veelbelovende titel.
Sinds Dour is er blijkbaar niet echt veel veranderd aan Electric Eel Shock: de groep klinkt nog steeds als een stelletje Japanners dat clichématige heavy metal probeert te maken en daar erg goed in slaagt. Jammer genoeg doet deze plaat een tikje glad aan, en dat is net wat Electric Eel Shock niet kon gebruiken - het is tenslotte een vuile groep. Misschien heeft de drummerwissel er wat mee te maken dat waar vroeger nogal bluesy garagemetal de plak zwaaide, er nu meer naar stonerrock gehint wordt.
Het meest opvallende element in de klank van Electric Eel Shock is de zang van frontman Akihito Morimoto, die een rasperig pseudo-engels afwisselt met staccato Japans. In 'Big Mistake' is het al meteen glimlachen geblazen met 's mans leuke tongval. Wanneer Morimoto voor zijn moedertaal kiest, valt een groot deel van het kitschgehalte weg. De onschuldige bijstaander die geen lap Japans verstaat wordt vergast op onbegrijpelijke klankgedichten die knetteren als een martial artsfilm. Jammer genoeg kan dat frisse exotische tintje niet verdoezelen dat Electric Eel Shock muzikaal niet echt veel voorstelt. Technisch is het allemaal wel in orde, maar meer dan dat valt er over de muziek op 'Transworld Ultra Rock' niet te zeggen: dit heeft u al eens eerder gehoord.
Electric Eel Shock is een plezierig zootje ongeregeld dat gerust nog wat festivalweides mag begeesteren. Op plaat pakt de mayonaise helaas niet echt: waar de groep live een energetische en grappige show neerzet, blijft er in de huiskamer slechts vervelende heavy metal over. De instrumentatie is standaard, de productie glad en zelfs wat saai. 'Transworld Ultra Rock': het klonk mooi, maar verder dan de titel – en het extreem grave hoesje waarop drie vliegtuigen te zien zijn waarvan de neuzen vervangen zijn door de hoofden van de groepsleden - is Electric Eel Shock toch niet geraakt.
Meer over Electric Eel Shock
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
