Electric Barbarian, de band rondom de Nederlandse elektrische bassist Floris Vermeulen, afgelopen seizoen live aan het werk zien met 'Barb Wire', bleek een waar genoegen. Het collectief bereikte een enorme intensiteit en bij het hele project rondom poëzie van Langston Hughes kwamen ook nog visuals kijken, die het nog beter mogelijk maakten om de poëzie te volgen. Live projecties bij jazz hebben uiteraard iets dubbelzinnig, omdat een tekst moeilijk "geïmproviseerd" bij muziek kan geplaatst worden. Inderdaad heeft 'Barb Wire' in bepaalde nummers last van de nogal academische aanpak, waarbij slaafs arrangementen worden uitgevoerd. Vooral de integratie van strijkers in een bezetting met trompet, Fender Rhodes en twee dj's, zorgt geregeld voor een poging tot verstilling die breekt met de strakheid van het concept in zijn geheel.
Van de twee dj's aan boord is Grazzhoppa de meest intrigerende. Hij scratcht teksten van Hughes naar opzwepende hoogten, met gevoel voor humor, maar ook de originele toedracht van de schrijfsels indachtig. Het best zijn de nummers waarin onder Grazzhoppa's gretige turntable-vaardigheden een stevige beat wordt geplaatst. Drummer Harry Arling mag af en toe een strak ritme neerpoten, waar Bart Maris heerlijk over kan freewheelen en waar Grazzhoppa en dj Lamont evengoed aanstekelijke elektronica bovenop plaatsen. Arlings rigide lijnen met Vermeulens dampende bassen erbovenop zorgen voor een enorme vaart, waarmee Hughes' afzetten tegen een samenleving die ongelijkheid predikt, perfect samengaat. Hughes was een schrijver en dichter die vanaf de jaren '20 van de vorige eeuw de boodschap uitdroeg dat blanken en zwarten in Amerika dezelfde rechten dienden te hebben. In 'Barb Wire' komen enkele van zijn meest eenvoudige, pure uitspraken daarover naar boven, die geweldig in een striemend muzikaal kader worden geplaatst. Daarnaast is er ook ruimte voor Hughes als woordkunstenaar, waarbij de link naar de jazz Paul van Ostaijen-gewijs snel gelegd is.
Het concept heeft kortom alles in zich om een voltreffer te worden, maar de uitwerking met strijkers laat zoals gezegd wat te wensen over. In 'SQ Shuffle' werkt de combinatie van violen, altviool en cello goed, maar elders worden de klassieke instrumenten als een sentimenteel lappendeken over de elektriserende ritmes gepoot. Ook Bart Maris loopt zich soms vast in het thematisch materiaal, terwijl de man juist op zijn best is als hij vrij kan rondfladderen. Jozef Dumoulin is dan weer weinig present, terwijl hij het project op de juiste momenten live extra diepte kon geven. Wat overblijft, is een album dat dankzij Grazzhoppa en Vermeulen aan elkaar blijft hangen. Zij tonen dat een audio-visueel concept ook op cd uitmuntend zijn werk kan doen, zoals in uitschieters 'Albert!', 'No regrets' of afsluiter 'Democracy'.
'Barb Wire' zal een album zijn om geregeld te draaien, maar dat neemt niet weg dat het resultaat te weinig durft provoceren. De beats mochten ruiger, de percussie meer in de richting van de betere drum 'n bass en het strijkkwartet moet zich naar de toekomst toe meer emanciperen om te kunnen overtuigen. Electric Barbarian is een band om met grote interesse op te volgen. Wat nu nog een eerder braaf aftasten van de mogelijkheden is, zou wel eens een nieuwe rage kunnen ontketenen.
