De Sevillaanse gitarist Paco El Niño Machuca combineert op zijn debuutplaat ‘Searching Your South’ met zeer wisselend succes flamenco en jazz-fusion. Machuca wordt begeleid door spaarzame percussie, palma’s (handgeklap), jazzharmonieën en de warme, sonore klanken van een elektrische bas. De ritmische basis wordt vaak geleend van de buleria’s en de tango’s. Daarover legt Machuca dan elegante gitaarsolo’s die fusion doorspekken met flamenco. De Sevillaanse roots van Machuca schudden de handen met zijn liefde voor bebopgitaristen als Joe Pass en Path Metheny.
De plaat bevat zowel eigen werk als interpretaties van bekende figuren uit de flamencowereld. Door ‘La Leyenda del Tiempo’, één van Camarón de la Isla’s meest revolutionaire nummers, als openingsnummers te brengen, verwijst El Niño Machuca rechtstreeks naar zijn inspiratiebronnen. ‘La Leyenda del Tiempo’ is ongetwijfeld een van de belangrijkste composities in de moderne geschiedenis van de flamenco: het combineerde progressieve rock met flamenco en opende de deur naar fusies, de nuevo flamenco, die vandaag een belangrijk deel van de Spaanse muziek vertegenwoordigen. Jammer genoeg gaat Machuca’s versie niet verder op het elan van het origineel en is het eerder verwaterde jazz flamenco. De combinatie van goed in het oor liggende bebopsolo’s en flamencobegeleiding van handgeklap en cajón (Spaans percussie-instrument) klinkt nooit erg geëngageerd en neigt op sommigen momenten zelfs naar muzak.
In sommige nummers treedt het fusion-element wat meer op de voorgrond en in andere zwaait de flamenco-invloed meer de plak. Maar al te vaak zijn de composities stijloefeningen zonder veel vuurwerk. Ook in ‘Soy Gitano’ klinkt de flamencobegeleiding al te vaak uit zijn context gerukt en de ingehouden jazzsolo’s maken nooit echt een vuist. Een verdwaalde flugelhorn refereert aan de jazzwereld, maar een unisono samenspel van het thema met de gitaar is niet genoeg om zijn aanwezigheid te rechtvaardigen.
En de klassieker ‘Tu Me Camelas’ van Paco Ortega is waarschijnlijk het nummer waar Machuca er het best in slaagt om de twee werelden te verenigen. Joe Pass’ bebopschaduw komt het duidelijkst naar boven in Machuca’s gitaarsolo. Rustige gitaararpeggio’s rollen romantisch op en verhuizen het thema even naar Parijs van de jaren ’20. Op een basis van handgeklap, elektrische bas en cajón introduceert de gitarist eerst enkele malen het thema in delicate akkoorden. Daarna vertrekt hij op reis door enkele eindeloze bebopimprovisaties. De aparte flamencokleur van de begeleiding steekt af tegen hun aparte, wat houterige swing. Afgesloten wordt er met het thema waarin authentieke Sevillaanse vrouwenzang de gitaarlijn verdubbelt.
In afsluiter ‘Cuartus’ zetten een opzwepende cajón (Spaans percussieinstrument), Spaanse akoestische gitaar en vurige palma’s een vinnige buleria neer. De gitarist speelt eerst nog een mooie tweede stem op elektrische gitaar. In zijn solo vult hij zijn flamenco geïnspireerde frases aan met swingende jazz-harmonieën. Maar na ongeïnspireerde stijloefeningen als ‘Rosa Maria’, ‘Caminandome’ en de bossa nova ‘La Primavera’ is dit meer van hetzelfde.
De fusie tussen twee stijlen die zo rijk in vertelkracht zijn, klonk nog nooit zo monotoon en ongevarieerd. ‘Searching Your South’ kenmerkt zich door een accuut gebrek aan inspiratie. De jazz flamenco van El Niño Machuca mist de kenmerkende passionele vertelkrecht van de flamenco. De begeleiding wordt geleend van de buleria’s en de tango’s, maar de fusion gitaarlijnen van Machuca missen dat bittere, rauwe kantje dat de flamenco zo interessant maakt. Door ze te vervangen door warme, afgelikte fusionlijnen, doorspekt met enkele flamencotoonladders, mist ‘Searching Your South’ de kracht om echt te overtuigen.
