Zet drie Italiaanse muzikanten met een handvol instrumenten en een laptop in een bus van Bologna naar Tanger, laat hen een maand lang in kamer 218 van het Marokkaanse hotel El Muniria verblijven en het resultaat is... een film! Zonder beeld weliswaar, maar de meest toepasselijke beschrijving van El Munirias debuutalbum 'Stanza 218' is 'een verhalende film'. 'Verhalend' door de sonore stem van Emidio Clementi (frontman van de Italiaanse rockgroep Massimo Volume), een 'film' door de atmosferische muziek die als vanzelf beelden van een western oproept. De invloed van gastland Marokko komt niet tot uiting in herkenbare Afrikaanse muzikale instrumenten of ritmes. El Muniria heeft heel subtiel de Marokkaanse sfeer in muziek vertaald. Zo is op de achtergrond van heel wat songs het geluid van de cicade te horen, het krekelachtige insect dat rond de Middellandse Zee alomtegenwoordig is. Zulke geluiden versterken het soundtrack-gevoel bij de luisteraar: ze dompelen hem heel suggestief, bijna hypnotisch, in een filmische droom onder.
Het eerste nummer begint met onopvallende pulserende bastonen, dan schraapt Clementi z'n keel, steekt nochalant een sigaret aan en steekt zijn verhaal af rond de intrigerende zin "Tutto ciò che separa è santo" (Alles wat scheidt is heilig). Zijn sonore stem klinkt emotieloos terwijl op de achtergrond zijn woorden gezongen herhaald worden in een trip-hop sfeer die doet denken aan de hypnotische samples en murmelende vocals van Tricky. Ook in 'Fermati Qui (Dubash Marg)' schept El Muniria diezelfde atmosfeer met een synthetische bas, maar Clementis stem heeft hier eerder een storende uitwerking. In 'Fino in Fondo' begint El Muniria met eenvoudig gitaargetokkel, maar brengt gaandeweg steeds meer laagjes synthesizergeluiden en een ritmisch subtiel drumpatroon in actie. Dit is het meest filmische nummer van het album en roept bij momenten visioenen op van een beklijvende David Lynch film met bijbehorende Angelo Badalamenti soundtrack. 'Forse Tra un Attimo' bewandelt hetzelfde pad met vele samples, maar de basis is verrassend eenvoudig: één basnoot die de hele song herhaald wordt, versterkt door de herhaling van het woord "non" in Clementis tekst.
Het nummer 'Insieme' sluit de cd af met meer dan 4 minuten lang enkel het knisperende geluid van de cicaden, één keer onderbroken door een toeterende auto. Het lijkt een extreme samenvatting van dit album: een minimalistische film die de luisteraar hier en daar wakker schudt. Dit album bevat eigenlijk geen 10 songs maar eerder 10 verhalen met muziekbegeleiding. Dit is de grootste zwakheid van 'Stanza 218': wie niet houdt van Clementis prevelende stem of de lyrische Italiaanse teksten zal zich hier enkel maar aan storen. Wie daarentegen zijn stem als één van de instrumenten kan beschouwen, zal zich gemakkelijk laten meevoeren op El Munirias reis door een mysterieus landschap.
Meer over El Muniria
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
