Wie het Hasseltse El Guapo Stuntteam live al bezig heeft gezien, weet waar deze band de mosterd heeft gehaald. Hun vettige, spectaculaire bluesrock herinnert vooral aan Led Zeppelin, AC/DC en Deep Purple. De heren laten het echter niet bij het klakkeloos imiteren van hun voorbeelden: hun energieke podiumpresence, de onaflatende strijd tussen de drie gitaristen en natuurlijk hun privé-stuntman Captain Catastrophe zorgen voor doorgaans opzienbarende taferelen die ook in het buitenland niet onopgemerkt blijven. Wie echter op basis van een dergelijke concertervaring meent dat de Guapo-formule door de mand zou vallen op een eenvoudige geluidsdrager, vergist zich schromelijk. Niet alleen wordt op hun tweede album 'Accusation Blues' de live-energie moeiteloos geëvenaard, ook blijkt het schijfje inhoudelijk verrassend veel te bieden.
'Back from the Grave' is meteen bull's eye: zweet, bloed en speeksel spatten in het rond terwijl Cedric Maes zich de longen uit het lijf schreeuwt en de gitaristen woest twee-akkoordenriffs in het rond strooit. Ook 'Get Down Low' is er pats op: een naar Thin Lizzy neigende lap bluesrock over jonge meisjes en rock-'n-roll zangers met een heerlijk overstuurde solo naar het einde toe. Christophe 'Chuck' Dexters palmt de microfoon in op het indrukwekkende 'Four Eyes' en gaat zo duivels tekeer dat een exorcisme aan de orde lijkt. De stompende, op één akkoord gebaseerde riff van 'Four Eyes' mondt uit in een uitgesmeerde, rustig heropbouwende break. Hier krijgt de uitstekende mondharmonicaspeler Christophe Vaes de kans om te schitteren vooraleer de band met hernieuwde kracht losbarst en vervolgens de meest oorverdovende gitaarsolo van het nieuwe jaar de song afsluit. Gastzanger Jan Bas doet zijn bluesy beklag over ene Judy in 'Real Mean Beauty', maar door een te voor de hand liggende songstructuur en de weinig originele melodieën is deze song een beetje de vreemde eend in de bijt op 'Accusation Blues'.
Maes en Dexters nemen het vocaal tegen elkaar op in 'Take Your Hat off', dat vooral een showcase is voor de instrumentale goocheltrucs waarvan El Guapo Stuntteam doorheen de jaren zijn handelsmerk heeft gemaakt. 'Tired of Waiting' toont daarentegen een band die ook een treffelijk nummer kan schrijven zonder het te overladen met onnodige gitaarballast. 'Storm Passing by' en 'Early Morning Stumble out Blues', eveneens door Dexters gezongen, zijn opnieuw twee EGST-tracks bij uitstek: fanatiek gespeelde, pure rocksongs die nergens (of toch niet onbedoeld) vervallen in clichés en de luisteraar overvallen met hun brute agressie. Naar het einde toe verliest 'Accusation Blues' niets van zijn kracht: 'Sailing Black Seas' is integendeel een van de beste songs op de plaat en een vocaal bijzonder sterke Maes doet zelfs denken aan Led Zeppelin-zanger Robert Plant in diens hoogdagen. Ook al dragen het hierna wat anticlimactische 'Stole the Food' en de overbodige verborgen titeltrack niets essentieels meer bij, evenmin doen ze iets af aan het feit dat 'Accusation Blues' een geslaagde missie is die El Guapo Stuntteam bevestigt in zijn rol als een van de meest extatische en spannende rockacts in België.
Een band die in een dronken roes lijkt, knallende drums, krankzinnige zangpartijen en solo's die door een betonnen muur gaan: El Guapo Stuntteam gaat er helemaal voor en doet de luisteraar zelfs even vergeten wat ironie is. Deze Limburgers geloven honderd procent in wat ze doen en weten tegelijkertijd ook zeer goed waar ze mee bezig zijn. 'Accusation Blues', hun tweede wapenfeit, is een overtuigend pamflet van hun superkrachten. Het is aan de luisteraar om te beslissen of zij/hij nog gelooft in rock-'n-roll.
Meer over El Guapo Stuntteam
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
