Wanneer het er op aankomt om muzikale tradities in een nieuw daglicht te stellen is geluidskunstenaar Ekkehard Ehlers niet aan zijn proefstuk toe. Wie daarbij meteen de naam Moby door het hoofd voelt flitsen, moet echter gewaarschuwd worden: wanneer Ehlers werkte rond de muziek van bijvoorbeeld bluesman Robert Johnson of jazzsaxofonist Albert Ayler, baseerde hij zich niet letterlijk op hun muziek, maar putte hij inspiratie uit hun werk. Wanneer Ehlers op 'A Life Without Fear' zijn visie geeft op Amerikaanse blues en folk, dan doet hij dit niet aan de hand van samples of oude opnamen, maar met de hulp van levende muzikanten die hem voorzien van elektrische gitaar, balafoon, trompet, stem, altviool, piano en mondharmonica. Gewapend met elektronica gaat Ehlers vervolgens aan de slag met het materiaal van zijn muzikanten. Niet als een beul, maar als een prettig gestoorde geleerde perforeert, combineert en penetreert hij het geluid, slijpt het bij en filtert het om tenslotte met een heel eigen klankwereld naar buiten te komen. Dat zijn resultaat niet de vlotte dancepop van Moby is zal sommige luisteraars mogelijk afschrikken, maar wie Ehlers even volgt, wordt getrakteerd op enkele prachtige klankstukken.
Het vlotst klinken de tracks waarbij de rootselementen duidelijk hoorbaar zijn. Dit kan een ontspoorde folk- of bluesgitaar zijn, zoals in 'Ain't No Grave'. Door deze te combineren met een zwaarder bewerkte gitaarpartij maakt Ehlers het bekende geluid meteen wat wrang, wat hij later ook doet wanneer de bluesstem een onnatuurlijk hoekige gitaarbegeleiding mee krijgt. Voorzichtig stapelt hij daarna verschillende stempartijen op zonder dat het geluid dik mag worden: het mysterie blijft intact. Wanneer de track naar het einde uitloopt op een gitaarexperiment, schemert nog even het begin van het stuk door, maar Ehlers laat de gitaar genadeloos vastlopen. Nostalgie is aan hem duidelijk niet besteed. In 'Frozen Absicht' ontregelt Ehlers de rootsinvloeden door opnamen met totaal verschillende maatsoorten over elkaar te laten lopen. Op sommige tracks verlaat hij de blues en de folk om plaats te ruimen voor jazzy gitaarakkoorden of meer Afrikaanse geluiden zoals in 'Misorodzi'. Op deze laatste track klinkt Ehlers als een Afrikaanse DJ Shadow met een mooi gelaagde polyfonie van snijgeluiden, gitaar, balafoon, meerdere stemmen en shakers. Jammer dat een fade-out dit knap staaltje geluidsmontage op het einde moet verstoren.
Op sommige tracks zijn de traditionele invloeden minder uitgesproken. Dat in deze tracks het elektronische element van de muziek meer naar voor komt, betekent niet dat de instrumenten afwezig zijn. Het drone-achtige 'Die Sorge geht über den Fluss' – gebouwd op een in stereo uitgerekte harmonicatoon – zuigt de luisteraar mee en 'A Second Fire' is gebouwd rond een tertsinterval (vergelijkbaar met de sirene van een ziekenwagen) in de trompet en de elektrische gitaar. Ook in 'Maria & Martha' zijn gitaar en trompet de duidelijke instrumenten naast de elektronica. Dat deze track– met acht minuten de langste van de cd – over de gehele lijn kan boeien in haar trage ontwikkeling, zegt veel over 'A Life Without Fear'. Hapklaar is het werk niet te noemen, maar fascinerend des te meer.
Meer over Ekkehard Ehlers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
