De luisteraar kan gerust alle clichés over Ijsland verzamelen en deze als etiketten op de elektronische muziek van Einóma kunnen kleven. Wilde geisers, borrelende warmwaterbronnen, verweerde landschappen en sprookjesachtige figuren in donkere oerbossen. Dit is wel een naïeve manier van oordelen over muziek. Maar na Björk, Sigur Rós en Múm valt het niet te ontkennen dat het (Ijs)land toch echt doorschijnt in de muziek van de Ijslanders. Bij Einóma is dat niet anders.
Als je iets niet meteen kan plaatsen, helpt het om je er beelden bij voor te stellen. Wat ziet een luisterend oor? De kleine beestjes-documentaire Microkosmos, een National Geographic documentaire over woeste, onvoorspelbare vulkanen of een microscopische vergroting van een warrige cellenoorlog in een ziek lichaam. De vroegere filmmakers en producers Steindór en Bjarni maken als Einóma muziek die wetenschap uitademt. Milli Tónverka combineert organische langgerekte synthesizersweeps met onvoorspelbare broken beats. Een combinatie waarin vooral het tweede element geslaagd is, en ook de volle aandacht van de luisteraar vereist. Voor nieuwe piepknorgeluiden zelf moet de luisteraar het niet doen, maar de verrassende volgorde is wel de moeite. Raktikklopboeff wordt Boeffrakkloptik: in elke maat vallen de beats anders en geen twee maten lijken hetzelfde. Het klinkt als zondags servies-percussie in 'Á Floti' of als schelpjespercussie in 'Li∂ur Og Læ∂ist'. Onregelmatige en regelmatige ritmes – met af en toe een hiphopknipoog – vormen de basis voor klaterende beekjes van elektronische geluiden en galmende minimalistische keyboardstrelingen. Eenmaal ('Li∂ur Og Læ∂ist') betovert de knappe, esoterische stem van Hildigunnur Einarsdottir –wat verwacht je anders van zo'n naam. Andere mooie langdurige muzieklandschappen op Milli Tónverka zijn 'Khamin' (onheilspellende duistere muziek die gemaakt moet zijn op een dag dat het nacht bleef), Öldugangur (doffe xylofoon in een volgestoken hiphopritme) en Sókn (honderden kleine radertjes op een kurkdroog ritme).
Einóma's geknutsel heeft de spanningsboog van een thriller en het shockeffect van een horrorfilm. Toch gaan die spannende, trage ambient-sweeps die boven elk nummer zweven na een tijdje vervelen. Het klinkt goedkoop en contrasteert met het dure spul dat Einóma voor de rest aanrijkt. Als ze hier even creatief mee om zouden springen, dan zou de piepknorelektronica ook beter uit de verf komen. In afwachting daarvan kan de luisteraar zich eventjes behaaglijk in de donkere winters van het land van het ijs wanen.
Meer over Einóma
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
