De Finse saxofonist Eero Koivistoinen draait al meer dan dertig jaar mee in het nationale en internationale jazzwereldje. In de jaren '60 was hij bij de eersten in zijn land om de freejazz te verkennen en vanaf de oprichting in 1975 werkte hij een hele tijd bij het UMO Jazz Orchestra, eerst als muzikant en later als artistiek directeur. De man heeft altijd al een voorkeur voor crossover gehad: hij boetseerde al heel wat Finse volksliedjes in een jazzvorm en werkt vaak samen met Afrikaanse percussionisten. Met de Eero Koivistoinen Music Society bracht hij in 1973 'Wahoo!' uit, dat zijn inspiratie putte uit soul en funk. Nu is er de update 'X-Ray', waar Eero zich omringt met nieuwe muzikanten en vocalisten en de muziek in een modern kleedje steekt.
'Northern Dimension' geeft de aftrap met een minimalistisch sprankelende piano en na de funky opening mag Koivistoinen meteen zelf soleren. Zijn zinsbouw is aanvankelijk nogal eenvoudig en zelfs wat stereotiep. Later op het album lijkt hij wat meer zijn draai te vinden en in afsluiter 'Jack D' komt zelfs even de 'free' van weleer bovendrijven. 'Listen What I Say' klinkt een beetje gedateerd en de tekst is erg zwak en opgebouwd uit clichés. Nog meer tekstueel platgetreden paden ("Stop that lying / Before you end up crying / Too many dying") zijn te vinden op de rest van de vocale tracks. Het eerste echt sterke nummer op de plaat is 'Zavala', met een aantal heel fijne solo's, onder andere van pianist Seppo Kantonen. In de breaks gaan elektronica en Afrikaanse percussie hand in hand. Compositorisch is op de meeste instrumentale nummers weinig aan te merken. Eero haalt nooit echt complexe ritmes of maatwisselingen uit de kast maar is wel afwisselend genoeg in zijn instrumentatie en dynamiek. Doordat de muzikanten meer ademruimte krijgen klinken de solo's heel wat minder gepresseerd wanneer er geen zangers of zangeressen aan te pas komen. Enkel in 'X-Ray' en 'Chains Off' met rapper Redrama vindt de Society het juiste evenwicht tussen tekst en muziek. 'Straight Up' en '19', gebaseerd op een basriff uit 'Wahoo!', lopen over en weer in de schemerzone tussen luie lounge en vette funk. 'Jack D' haalt een drumsolo van Jack DeJohnette door de effectenmolen en transponeert zo de freejazz naar het elektronische tijdperk.
Eero Koivistoinen brengt een getalenteerd gezelschap samen op 'X-Ray', maar het eindproduct is iets te wisselvallig om echt een topplaat te zijn. Van de samenwerking met vocalisten werpt eigenlijk enkel die met Redrama vruchten af; de anderen betekenen eerder een stap terug in de tijd dan een hedendaagse invulling.
Meer over Eero Koivistoinen Music Society
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
