Mark Oliver Everett (kortweg E) is een van de meest tragische figuren uit het hedendaagse muzieklandschap. Op 19-jarige leeftijd trof hij zijn contactgestoorde vader, de befaamde fysicus Hugh Everett III, dood aan in zijn bed na een hartstilstand. Later pleegde zijn schizofrene zus Elizabeth zelfmoord en verloor E zijn moeder aan kanker. Bovendien was zijn nicht een stewardess op het gekaapte vliegtuig dat zich op 11 september 2001 in het Pentagon boorde. De teksten van Eels zijn dan ook doordrongen van dood, eenzaamheid, onbeantwoorde liefde en mentale instabiliteit. Everett weet die wrange thematiek steeds te vatten in aangrijpende, tragikomische songs vol luisterrijke melodieën. Van het heerlijk disfunctionele debuut 'Beautiful Freak' (1996) tot de prachtige dubbelaar 'Blinking Lights and Other Revelations' (2005): na vijftien jaar carrière blijven lo-fi gitaarrock, tegendraadse pop en gitzwarte lyrics de leidraad vormen doorheen het muzikale universum van E.
Zijn achtste langspeler 'End Times' is een plaat over ouder worden en naar eigen zeggen de soundtrack voor de hopeloze tijden waarin we leven. De intimistische opener 'The Beginning' heeft niet meer nodig dan een warm dekentje van akoestische gitaar en weemoedige vocalen om de aandacht van de luisteraar naar zich toe te trekken. 'Gone Man' kneedt onrustige bluesgitaren en schuifelende ritmes tot een koortsachtig rocknummertje. In het retrospectieve 'In My Younger Days' drijft Everett zijn duivels uit: "I've had enough / Been through some stuff / Don't need anymore misery / To teach me what I should be". Met zijn aanstekelijke lala's en zalvende akkoordenprogressie klinkt 'Mansions of Los Feliz' haast vrolijk, maar dat is uiteraard buiten de bitterzoete tekst gerekend. De hartverscheurende pianoballade 'A Line in the Dirt' bevat subtiele accenten van strijkers en blazers, terwijl 'End Times' teruggrijpt naar de naakte eenvoud van stem en gitaar. In het schalkse 'Paradise Blues' en 'Unhinged' blijkt er even plaats voor speelse keyboards en onstuimige elektrische gitaren, maar echt extatisch wordt het nooit.
Everett ruilt de relativerende galgenhumor van weleer in voor contemplatieve mijmeringen, doordrongen van existentiële hartenpijn. Het ontroerende 'End Times' is een ingetogen, haast berustende plaat geworden, soms op het ongemakkelijke af. De titeltrack windt er geen doekjes om: "The world is ending and what do I care / She's gone, end times are here". Eels bezingt de teloorgang van de wereld echter met stijl en biedt een stevige houvast om de barre winter door te komen.
Meer over Eels
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
