Toegegeven, een cd van het Maleisisch Filharmonisch orkest, met daarop weinig bekende orkestwerken van Edouard Lalo – een van Frankrijks negentiende-eeuwse meesters, naast Sains-Saëns, Massenet en Chabrier – klinkt niet echt opwindend. Maar een eerste indruk kan bedrieglijk zijn. Om te beginnen is Lalos orkestmuziek (op enkele bekende werken, zoals het vioolconcerto 'Symphonie Espagnole' na) onterecht vergeten. En ten tweede bewijst dit orkest meer dan overtuigend hoe een goede cd moet klinken. Op deze uitgave staan het cello concerto, met de Zweedse cellist Torleif Thedéen als solist, de symfonie in g klein en de suite uit het ballet 'Namouna'. Het orkest staat onder leiding van de Nederlandse dirigent en violist Kees Bakels.
Lalo's muziek bezit misschien niet de diepgang die Brahms' werken kenmerken, noch het vooruitstrevende van Wagner, maar toch heeft deze Franse romantiek heel wat te bieden. Enkele lichte gedeeltes uit het tweede deel van het cello concerto bezitten het karakter van een volksdans en zouden zo uit een werk van Dvorak kunnen komen. De symfonie is dan weer een goed voorbeeld van een oerklassieke vorm verenigd met een negentiende-eeuwse dramatiek. Het doet, vooral in zijn scherzo, wat denken aan de symfonie in C van Georges Bizet, wiens jeugdwerk hetzelfde frisse karakter met zich meedraagt. Het ballet Namouna werd in 1881 geschreven, terwijl Lalo zijn inspiratie haalde uit de oosterse muziek die te horen was geweest op de wereldtentoonstelling van Parijs, vier jaar eerder. De delicate muziek doet meer dan eens aan Fauré denken, terwijl de fijne orkestratie, met veel harp erin vooruit kijkt naar het impressionisme.
Het orkest speelt erg goed, zeker op het niveau van de betere Europese of Amerikaanse orkesten. Met scherpe accenten en snedige frases houden de muzikanten de begeleiding van het concerto levendig. Eenzelfde energieke manier van spelen kenmerkt ook de symfonie, vooral dan het frisse scherzo en laatste deel. De strijkers spelen met een zachte, omfloerste toon, die nooit overdreven opgewonden gaat klinken, zelfs niet in luide of hoge passages. Het koper ondersteunt mooi maar overstemt nooit. Het zijn echter de houtblazers die het meest opvallen, met erg duidelijke, virtuoze trekjes in de symfonie en mooie solistische momenten. Ritmisch zit het allemaal erg scherp en dat verhoogt de spanningsopbouw alleen maar. Bovendien kan Kees Bakels net de goede, magische sfeer scheppen in de balletmuziek van 'Namouna'. Ook hierbij spelen de goede houtblazers een belangrijke rol. Thorleif Thedéen vervult zijn rol als solist met verve. Hoewel hij in zichzelf een redelijk zware toon bezit, maakt hij ongelooflijk veel contrasten in dit concerto. Lichte stukken klinken opgewekt en lijken met een minimum aan druk op de snaren gespeeld te zijn. Lage passages klinken dan weer zwaar genoeg, met precies de juiste hoeveelheid portamento. Bovendien houdt hij zich strikt aan een kleine vibrato, die zijn klank iets nobels geeft.
Dit is een verrassend mooie cd, die weinig bekende muziek goed tot zijn recht doet komen. Laat u niet afschrikken als u vreest voor het onbekende, wat componist of uitvoerders betreft. Met een cd als deze kan u het zich moeilijk beklagen.
Meer over Edouard Lalo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
