Eerst richt je, in de vorm van Sylvester Anfang II, een band op die het pad van de psychedelische rock en dronefolk bewandelt. Van zodra deze opgedoekt is, neem je het besluit je eigen weg te gaan. Dit is uiterst beknopt wat Steve Marreyt de afgelopen jaren op muzikaal vlak bewerkstelligde. Zijn soloproject plaatste hij onder de noemer ‘Edgar Wappenhalter’, waarvan ‘On The Beach’ de officiële debuutlangspeler is (in zeer beperkte oplage kwamen namelijk eerder al enkele cassetteopnames op de markt). Op het album, dat enkel op vinyl te verkrijgen is, grossiert Marreyt in tapeloops en reverb-effecten. Het resultaat van deze experimentele huis- en keukenvlijt situeert zich in het midden van de psychedelische lo-fi dronefolk. Dit kan dus ook min of meer in het verlengde worden geplaatst van wat hij eerder met SA II liet horen.
Vanaf de eerste minuten wordt duidelijk wat de aanhoorder van ‘On The Beach’ kan verwachten en dat is niet wat de albumtitel laat uitschijnen: een trip doorheen de velden van de bedwelmende en flink uitwaaiende dronefolk. Nummers die dit klankpallet het meest illustratief genegen zijn, zijn opener ‘The Sudden And Late Emergence Of San Pedro’ en ‘Last Call Before The Tide’.
In dezelfde lijn, maar dan meer met de neus in de richting van psychedelische rock is het iets te lang uitgesponnen ‘Hence I Surmise The Sordid Lights’. Verder misstaat op ‘On The Beach’, gek genoeg, een nummer als ‘The Cyclone’ niet. Dit laat zich namelijk kenmerken door een vrij onderontwikkelde beat die geproduceerd lijkt door een manke drumcomputer. Zo heeft het nummer wel wat weg van rudimentaire techno.
Naast deze verschillende klankcreaties is er ook ruimte voor wat meer singer-songwriter getinte werkstukjes, waarbij shoegaze nooit ver weg is. Naast de verstilde zanglijnen worden deze getypeerd door het gebruik van (akoestische) gitaar met daarboven langgerekte tonen. Voorbeelden zijn het vlot verteerbare en van een doffe echo voorziene ‘Missing Heights’ en het meer uitgesponnen en zeer donkere‘Dierenriem’.
Terwijl de laatste klanken nog door de kille ruimte galmen, lijkt Edgar Wappenhalters ‘On The Beach’ toch enige indruk achter te laten. Het is geen plaat die zomaar grijs gedraaid zal worden, daarvoor is ze te duister. Wel wordt duidelijk dat dit een typische gemoedsplaat is, één die in eenzame, diepdroevige of benevelde situaties meer dan zijn nut kan bewijzen.
