Eagle*Seagull doet waarschijnlijk niet meteen een belletje rinkelen. Dit titelloze debuutalbum van de uit Nebraska afkomstige indierock-band mag dan al een tijd uit zijn in de VS, in de Benelux beperkte de bekendheid zich slechts tot een toevallige hit op hun Myspace-pagina. Tot enkele maanden geleden Konkurrent de distributie binnen ons Belgenlandje op zich nam. Een meesterzet van formaat, want deze plaat is een intimistische parel van de zuiverste soort.
Eagle*Seagull begint zwaarmoedig, intens en haast bijtend doordringend met 'Lock and Key'. Een simpele, bittere pianomelodie staat als basis voor de doordringende stem van Eli Mardock. De tekst is intiem en pessimistisch. "And you say / do you know who loves you / And I say that I just couldn't guess / And you say that you do / And I say I love you to / When we both just couldn't mean it less." Om de haartjes nog extra in de lucht te krijgen, wordt er duchtig gespeeld met het stereolandschap. Mardock heeft de tekst twee keer ingezongen met iets verschillend timbre en het linkerkanaal zal tijdens de melodisch meest intense momenten het rechterkanaal aanvullen. Het nummer zoekt schoonheid in de verste uithoekjes van het Weltschmertzlandschap en weet ze op een minitueus getimede, doordringende manier los te laten. 'Photograph' laat dan weer een ander gelaat van de groep zien. Geen zware ritmes en duistere pianomelodiën, maar keyboards, een uptempo en deze keer een licht overstuurd timbre in de stem van Mardock, maken dat dit een nummer evengoed door Robert Smith van The Cure gebracht zou kunnen zijn. Thematisch blijft het nummer in dezelfde lijn. Maar de aanpak: melancholie in een opzwepend nummer steken, is iets dat niet meer zo subliem gelukt is sinds de hoogdagen van Smith en co. Op het einde van het 'Photograph' stuurt een walstempo het nummer nog naar een beklemmende, tranenopwellende climax. Gitaren worden ertussen gegooid en kleine 'spacy' keyboardrifjes weerspiegelen perfect dat vreselijk bekende gevoel van menselijk hartenleed. 'Hello, Never' bewijst dat Mardock zijn vocale talent nog niet volledig tentoon heeft gepreid in de eerste twee nummers. De stemkleur neigt nu weer veel meer naar iets vrouwelijkere glamrock-vocalen type Brian Ferry (Roxy Music). Ook melodisch gezien is dit meer een nummer dat in deze lade past, met een trager tempo, rustige gitaren, maar toch een zekere melodische brutaliteit. Eén korte piano-interlude op het album. 'It Was a Lovely Parade' zou eigenlijk niet eens een titel nodig hebben om de boodschap mee te geven. De trage, grauwe en snijdende piano van de interlude gaat moeiteloos over in de akkoestige gitaar en tergend trage viool van 'Holy'. Voor dit nummer lijkt geen moeite gespaard. Violen, gitaar, piano, maar evengoed ook klavecimbel brengen afwisselend licht en duisternis. Hierdoor lijkt dit nummer over 'de heiligheid van alles' even een ironische bittere pil om te slikken.
Een frequent gebruik van walsritmes, een prominente plaats voor zwaarmoedige piano's, donkere thema's, enzovoort. Met dit titelloze debuut levert Eagle*Seagull een plaat af die de concurrentie mijlenver achter zich laat. Elk nummer is een gevarieerd meesterwerkje dat de luisteraar evengoed de diepe dalen als de hoge toppen van een climax laat zien. Deze tranenopweller is simpelweg een muzikale krachtpatser die adems zal doen schokken, harten zal doen overslaan en opnieuw en opnieuw beluisterd zal worden.
Meer over Eagle*Seagull
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
