Zes jaar geleden kreeg Nederland er zomaar een muzikaal wondertje bij toen Dyzack (Erik Hofland) met 'The Rat Dance Refizz' op de proppen kwam. Reeds een jaar later volgde 'Neurotic Jackpot', maar op de derde cd, 'Somewhere There's a Monkey Laughing', moest niet minder dan vijf jaar gewacht worden. Dit album laat horen dat met het verstrijken van de jaren (en de cd's) de songsmid van bizarre wendingen en bezeten nummers vol elektronische infiltraties plaats heeft gemaakt voor een meer klassieke songcomponist. Meer dan ooit staat op Dyzacks laatste cd het Amerikaanse rootsgeluid voorop en krijgen heel vanzelfsprekend klinkende nummers de bovenhand.
Dat Dyzack het instrumentarium hoofdzakelijk beperkt tot gitaar, drum en contrabas is hier zeker niet vreemd aan. De ambachtelijke sound die hij zo ontwikkelt, wordt hier en daar aangevuld met kleine vlaagjes spacy elektronica of keyboards. Deze hebben niet meer dan een opvullende functie, in tegenstelling tot de klarinet die – mooi versnipperd en over het nummer verspreid – 'Sweet Hisses' van een heel eigen klank voorziet. Met het verdwijnen of afnemen van de effecten heeft Dyzack echter niet alle effectiviteit verloren. Zijn licht krakende stem en de eenvoudige, soms catchy nummers bezorgen de cd een gevoel van authenticiteit die verschillende vormen aanneemt. Zo zet de gitaar 'Schmaltz Heaven' zacht kabbelend in, maar verschijnt er later een lekkere drive van droog aangeslagen, gedempte en afgebroken gitaarakkoorden. Een dergelijke treinvaart, hoewel nooit razendsnel, stuwt het album vooruit. Daarenboven is het indrukwekkend om te horen hoe er met een minimum aan middelen pakkende climaxen en een vol geluid neergezet worden, zoals in 'Happy Daisy' of 'Take this Road'.
Wanneer Dyzack op deze cd, meer dan ooit tevoren, de kaart van de rootsmuziek trekt, doet hij dat meestal zonder overduidelijk naar de ene of de andere kant over te hellen. Nu eens bedient hij zich van de traditie van de oude rockers, dan weer vist hij in het countryvijvertje, maar stijloefeningen worden de nummers nooit. Daarvoor is Dyzacks stempel van pop en rock te duidelijk aanwezig. Alleen in het door drummer Detlef Tividor Villerius geschreven 'Oh Susanna' wordt expliciet gekozen voor een ambiance van rodeo rijdende cowboys en vrij in de lucht knallende pistolen. Toch duikt door de tempowisselingen ook hier de handtekening van niet-(alleen)-countrymuzikanten op. Een van de meest opmerkelijke songs is 'Traveller'. Meer rockend, beladen met elektronische geluidjes en voorzien van een door een megafoon geperste stem, roept dit nummer duidelijke herinneringen op aan het meer experimentele werk van Dyzacks eerste cd. Opvallend genoeg is 'Traveller' een compositie van bassist Arie van Duyvenvoorde.
Wie enige jaren uit Nederland weggeweest is en Dyzack nog associeert met zijn eerste cd zal op 'Somewhere There's a Monkey Laughing' met een andere muzikant geconfronteerd worden. Liefhebbers van het muzikaal zoeken en experimenteren zullen mogelijk teleurgesteld zijn in deze nieuwe cd. Fans van klassieke Americana kunnen dan weer Dyzacks evolutie toejuichen. Al was het maar omdat de nummers beduidend sterker zijn dan op 'Neurotic Jackpot'.
Meer over Dyzack
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
