Het is niet zo als zou elke death metalband alleen over verrotting spreken. Napalm Death introduceerde politiek bewustzijn in het milieu en onder meer Dying Fetus zet deze traditie verder. Gelukkig weet de band dat doorratelende drums, schreeuwende gitaren en blaffende zang bijzonder effectief werkt. Een recept dat vooral op de vorige plaat 'Destroy The Opposition' bijzonder aanstekelijk werkte.
De vraag was dan ook of Dying Fetus even sterk uit de hoek zou komen met de opvolger. Jammer genoeg is dat niet het geval. 'Stop At Nothing' is in hetzelfde bedje ziek als de meeste Dying Fetus-platen. Die staan volgeramd met gortige brute Amerikaanse grinding death, maar die weten weinig indruk te maken. De recepten zijn nochtans veelbelovend. Het drumwerk is snel en technisch, wat het geheel een druk karakter geeft. Dat wordt extra in de verf gezet door de gitaren die razendsnel afwisselen tussen loodzware powerchords en hoge noten. Misschien wat lastig om meteen greep te krijgen op de nummers. Afwerking is een diepe grunt, wat hoort bij dit genre zoals kip bij frieten. Dying Fetus heeft echter soms moeite met een degelijke song pennen, zo eentje met kop én staart en die een luisteraar zonder pardon bij het nekvel grijpt. 'Stop At Nothing' bezit een paar momenten waar Dying Fetus heel dicht in de buurt komt, zoals 'One Shot, One Kill' of de titeltrack. Die momenten zijn helaas vrij zeldzaam, waardoor het geheel niet overtuigend genoeg overkomt om als sterk te worden bestempeld. Dat drie van de vijf bandleden vervangen werden voor de opnames van 'Stop At Nothing' zal de band ook geen deugd gedaan hebben.
Het valt niet te betwijfelen dat de agressie en de goeie bedoelingen er zijn, maar bij de muziekindustrie is taak nummer één goeie platen afleveren. Dat is Dying Fetus deze keer niet gelukt. Er is gelukkig hoop, want wat 'Destroy The Opposition' duidelijk heeft gemaakt is dat Dying Fetus het best kan. Misschien opnieuw iets voor de volgende.
Meer over Dying Fetus
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
