Geen nieuw werk van deze grootmeesters der technische death metal, maar wel een heruitgave van een behoorlijk oude mini-cd door broodheer Relapse. Deze is trouwens al het iets oudere werk van Dying Fetus aan het heruitbrengen, vaak met een paar (geregeld oninteressante) bonustracks. Maar goed, het leeuwendeel van de songs op elk album van Dying Fetus is de moeite waard, al is 'Grotesque Impalement' nauwelijks essentieel te noemen.
Vrij kort na debuut 'Purification Through Violence' brachten deze jongens dit kleinood uit. Zoals wel vaker geldt met tussendoortjes, is het songmateriaal niet overdreven imposant, maar toch valt op dat de heren snel evolutie maakten. De eerste vier songs die dit plaatje sieren, laten horen dat Dying Fetus niet langer de brute en botte (en tegelijk ook ongeïnspireerde) death metal van weleer bracht, maar toch de weg zocht naar afwisselender en vooral degelijker songmateriaal. De productie is ook een fikse stap vooruit, en in plaats van de wollige sound van de eersteling, krijgt een mens nu een helderder geluid voorgeschoteld, dat de blauwdruk in zich droeg van wat nog moest komen.
Een beuker als 'Bringing Back the Glory' is meteen raak, met zijn barrage aan hakriffs en het vakkundige timmerwerk van de toenmalige vellenmepper. Er wordt nog niet overdreven veel gespeeld met het vocale weerwerk tussen John Gallagher (gitarist/ultralage grom) en Jason Netherton (bas/hogere schreeuwzang), maar links en rechts worden de eerste stapjes gezet. De groove is alvast aanwezig, en dat is leuk om te realiseren.
Daarnaast heeft dit kleinood ook wat missers: zo is het flauwe mopje van 'Final Scream' echt precies dat. Ook 'Hail Mighty North – Forest Trolls' is vooral puberaal gezwets dat enkel te pruimen valt indien er voldoende sloten alcohol voorradig zijn. Natuurlijk is geen van beide nummers serieus bedoeld – zoveel is duidelijk – maar de onderbroekenlol gaat er te hard over en misstaat gewoonweg. Voor de nieuwe songs hoeft een mens het trouwens ook niet te doen, want die zijn, buiten 'Reduced to Slavery', bijzonder overbodig.
Niet meteen de beste rerelease voor Dying Fetus, maar dat komt uiteraard doordat het album in wezen weinig te bieden heeft. Dan zette Dying Fetus vanaf volgende schijf 'Killing On Adrenalin' de puntjes veel beter op de spreekwoordelijke “i”.
