Wie ze al live aan het werk heeft gezien, zal het kunnen beamen: Durango is een band die hoogstaand muzikaal vakmanschap weet te combineren met een onweerstaanbare podiumact. IJzersterk ondersteund door Simon Pleysier (gitaar), Frits Standaert (bas) en Rohal De Ridder (drums) heeft frontman Fred Verhaegen alle ruimte om zijn hele ziel in onnavolgbaar gefraseerde zangpartijen, smerige mondharmonicariffs en compleet absurde bindteksten te leggen. De sound van de groep is gebaseerd op de blues, hoewel pop/rock, reggae en bluegrass bij Durango ook niet van de lucht zijn. Met 'Loi du Miel' heeft het gezelschap een tweede studio-cd afgeleverd die de luisteraar onmiddellijk met een tragisch feit confronteert: op plaat valt er van heel die charismatische live-présence helemaal niets te merken. De allerrauwste kantjes zijn van het groepsgeluid afgevijld en hebben plaatsgemaakt voor een meer conventionele popsound. Gelukkig blijft het instrumentale en compositorische talent van de band wél overeind.
Zo is bijvoorbeeld 'Summertime in the City' een song waar talloze groepen stikjaloers op zouden zijn. Een frivole, clean versterkte elektrische gitaar speelt een aanstekelijk openingsriffje, hierbij vergezeld door akoestische gitaar, drums en bas: 'Here Comes the Sun' van The Beatles is qua sfeer niet ver weg, maar dat vormt natuurlijk geen bezwaar. "The sun upon my shoulders / is warming up my back / I guess I won't get over / That winterblues heart attack" zingt Verhaegen in zijn ode aan de zomer, en onmiddellijk ontstaat het verlangen naar een warme festivalzomer waarop Durango volop zijn ding kan doen. Een ander hoogtepunt is openingstrack 'Loi du Miel', gezongen in een ontwapenend soort franglais, waarop de laconieke geaardheid van Verhaegen waarschijnlijk het beste naar voor komt – het is immers niet iedereen gegeven om mademoiselle te laten rijmen op belle gazelle. De instrumentale begeleiding is opnieuw eenvoudig en efficiënt: de song steunt op een ontspannen ritme van de drums, waarover de akoestische gitaar een Afrikaans getinte riff voortdurend herhaalt; even later komen er ook percussie en mondharmonica bij. De mannen van Durango pronken op deze cd nooit met virtuoze technische hoogstandjes, maar houden het klankbeeld sober en smaakvol. Dat wil niet zeggen dat alle arrangementen op elkaar lijken: zo zijn 'Jamaican Rhum' en 'Lonely' bijvoorbeeld gebaseerd op een onvervalste reggaegroove en is 'Marianne' een oerklassiek bluesnummertje dat perfect in het repertorium van pakweg Ferre Grignard zou hebben gepast. Op 'Coalminer's Blues', een song over een ex-mijnwerker, wordt er zelfs een drumcomputer bovengehaald. De website van de groep verklaart ook waarom: "The stripped down sounds of the drum machine suggest the brutality of this 'modern age disease' of rationalisation and globalisation." Na het concept van het 'functioneel naakt' in de beeldende kunsten is er nu dus ook het concept van de 'functionele drumcomputer'...
Echt verrassen doet 'Loi du Miel' niet: het plaatje is zonder meer degelijk, maar mist wel wat 'spanning en avontuur' om potten te breken. Dat neemt niet weg dat Durango over een verse lading van elf nieuwe songs beschikt, die het binnenkort weer overal ten gehore zal brengen. Een must-see!
Meer over Durango
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
