Sommige bands zullen of willen nooit doodgaan. 'Astronaut' zou de (zoveelste) comeback moeten betekenen van Duran Duran: de Engelse 80's boysband die met veel mensen een heuse haat/liefdesrelatie heeft. Het is echter van hun eerste drie populaire platen geleden ('Seven and the Ragged Tiger' in 1986) dat dit magische vijftal de koppen nog eens bij mekaar stak. Dat betekent dat deze nieuwe Duran Duranplaat wel degelijk de zware stempel 'erop of eronder' draagt. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: deze langspeler is best in orde. Van de twaalf nummers op 'Astronaut' zijn er weinig echt hitgevoelig, maar de muzikale waarde ervan toont een band aan die er zin in heeft en goed in vorm is, hoewel de kwalitatieve inhoud ervan niet altijd even overtuigend is.
De eerste up-tempo rocker '(Reach up for the) Sunrise' is inmiddels door het hele radiolandschap wel platgewalst. Duran Duran valt dan ook met de rockdeur in huis en laat gitaren nu het aanstekelijke werk doen van de vroeger zo foute synthesizergeluidjes. Wat is er nog hetzelfde? De vlotte, gladde productie (ditmaal verzorgd door een heus leger hippe hitparadeproducers) en de nasale, kenmerkende stem van Simon Le Bon zijn en blijven het handelsmerk van de groep. De heren hun specialiteit bestaat uit eenvoudige popsongs met simpele structuren en toegankelijke, frisse geluidjes. Verder flirt dit vijftal vrij veel met vlotte dansritmen waarover –zeker op deze nieuwe plaat- een swingende groove gesmeten wordt. Dat leidt bij deze tot soms nogal goedkope, oppervlakkige nummers ('Taste the Summer') die een zorgeloos, maar ook erg beperkt bestaan leiden. Het is echter in de tragere songs als 'Finest Hour' of ''What Happens Tomorrow' dat de oude Durankracht doorschijnt en de band het meest in zijn element is. Enigszins doordringende, dramatiserende ritmiek, zweverige en ijle gitaarpartijen met een hoge live resolutie, ... Simon en co gedijen prima in het hokje 'stadionrock'. Door een aantal zwakkere bijdragen zal deze cd niet langverwachte comeback betekenen. In een nummer 'One of these Days' zijn de jongens gewoonweg aan het zeuren. Verder is de hele cd wat te rechtlijnig om te blijven boeien. Buitenbeentjes als het funky 'Bedroom Toys' tonen aan dat deze groep heel wat meer in zijn mars heeft / had. Een beetje meer de uitdaging aangaan en minder op de platgetrapte paadjes lopen is dan ook de boodschap.
'Astronaut' is popmuziek in zijn perfectie: diepgaand en toch heel vlot en glad. Helaas voor de fans en tot jolijt van de antibeweging benadert deze gladde elektropop in de verste verte niet het oude Duran Duranwerk. Een middelmatige duim is zeker gepermitteerd, alsook de aansporing om bij een volgende comeback wat meer lef te vertonen. "Wild boys never loose it"?
Meer over Duran Duran
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
