Het zijn zware tijden geweest voor Dry Kill Logic. Weinig bands overleven het immers wanneer zowat de helft van de line-up verdwijnt. Nochtans is dat precies wat Dry Kill Logic heeft gedaan. De band is eveneens het motto 'What doesn't kill you, makes you stronger' indachtig, want ze leveren met 'The Dead and Dreaming' een loeier van een plaat af.
Dry Kill Logic is gedurende heel deze schijf bijzonder schaars met uitweidingen maar des te vrijgeviger met moordnummers. Het langste nummer klokt af op een dikke vier minuten, de rest blijft daar vrolijk onder. Het is nauwelijks een gemis te noemen dat de songs zo'n korte speelduur hebben. Ze zitten immers zo vernuftig in elkaar dat die duur niet opvalt. Het drumwerk van Phil Arcuri is erg vloeiend, met een swing en een groove zoals die helaas te weinig wordt geproduceerd. Maar het is de gitaar die het hem doet: Jason Bozzi, snarenplukker van dienst, weet een pak riffs uit zijn mouw te schudden waarover in neonletters het woord hakken gebrandmerkt staat. Ze blijven overwegend eenvoudig – snaargegoochel is blijkbaar uit den boze – maar de impact van dat scheurijzer is des te groter. Het geheel wordt gecompleteerd door de rauwe, naar punk neigende zang van Cliff Rigano, die het testosterongehalte extra voer geeft. Dry Kill Logic weet op een efficiënte manier het beste van verschillende werelden te verenigen: de ongebreidelde intensiteit en agressie van hardcore en punk en het logge en groovende van metalbands als Machine Head en Sepultura/Soulfly. Toegegeven, die combinatie is allicht niets nieuws onder de zon, maar in dit geval telt de smetteloze uitvoering voor meer dan driekwart van het genot dat in deze cd vervat zit.
Lustig wegscheurende songs, boordevol agressie en gitaarpartijen om vingers en duimen bij af te likken: dàt is 'The Dead and Dreaming'. Wie houdt van opgefokte metalschijven die aanzetten tot slachtpartijen van de huisraad mag zich dus met een gerust hart wagen aan deze van Dry Kill Logic.
Meer over Dry Kill Logic
Verder bij Kwadratuur
Interessante links