Dit zesde studioalbum van het New Yorkse Dropkick Murphys staat voor precies hetzelfde als zijn voorgangers: snelle, heftige punkrocknummers met een boodschap, versneden met traditionele Keltische folkinvloeden. Het nu achtkoppige ensemble (gewezen gitarist Rick Barton lijkt opnieuw van de partij te zijn) wijkt tien jaar na de eerste ep nog steeds niet af van zijn vaste stramien: vijftien nummers lang worden kameraadschap, Ierse trots en geestrijke dranken hoog in het vaandel gevoerd. Anderzijds is Dropkick Murphys zo bedreven geworden in het maken van dit soort pretpunk, dat men niet anders kan dan deze rabauwen te erkennen als meesters in hun gilde.
Muzikaal lijkt een plaat vol ruwe, door bier aangedreven punkrocknummers voor een buitenstaander misschien niet zo interessant, of althans weinig gevarieerd. Het is inderdaad zo dat deze Ierse stormram na een tijdje wat aan charme inboet, maar ondanks het strakke keurslijf slaagt Dropkick Murphys erin om van 'The Meanest of Times' een onderhoudende en meeslepende luisterervaring te maken. Om de brallerige cafésfeer van deze band ten volle te beleven is een liveconcert meemaken uiteraard optimaal (zie hiervoor het weergaloze document 'Live on St. Patrick's Day from Boston, MA' uit 2002). Ook in de studio zijn de heren echter bedreven genoeg in het schrijven van songs, teksten en hooks om hun fans waar voor hun geld te geven. Vanaf de razende opener 'Famous for Nothing' (waarin "alcohol" met "basketball" wordt gerijmd) tot aan het slotakkoord worden we om de oren geslagen met ruwe zanglijnen en pijlsnelle gitaarriffs, doorspekt met doedelzak- en banjomelodieën. De resulterende muur van geluid blijft echter met gemak overeind dankzij een strakke, glasheldere productie van eigen hand. Het geheel komt mede daardoor erg naturel en spontaan over, zodat de luisteraar meteen wordt meegetrokken in het volkse Murphys-wereldje, een niet onaangename plek bevolkt door aangeschoten maar sympathieke kerels. De teksten van zanger Al Barr zijn van een relatief hoog niveau wat de nummers een soms broodnodige extra dimensie geeft. De toegankelijke, altijd onderhoudende songs getuigen niet alleen van vakmanschap (de hooks in 'The State of Massachusetts' liegen er niet om) maar ook van een grondige kennis van de Ierse traditionele folk. Van dat laatste wordt blijk gegeven in herwerkingen van traditionals als '(F)lannigan's Ball', 'Fairmount Hill' en het bekende 'Johnny, I Hardly Knew Ya'. Het aantal tracks op 'The Meanest of Times' speelt het album echter parten: aan de al lijvige plaat wordt nog een (overbodige) bonustrack toegevoegd, die het geheel op 50 minuten doet afklokken. Dat in die verzameling wat mindere songs zitten mag geen twijfel lijden; indien de band dus iets zorgvuldiger had geselecteerd was dit album waarschijnlijk gemakkelijker te verteren.
Al bij al is 'The Meanest of Times' uitstekend nieuws voor de fans: alweer een puike verzameling rocksongs die men evengoed tijdens de optredens kan meebrullen als thuis wat aandachtiger beluisteren. De Irish-American lads van Dropkick Murphys werken strikt binnen een bepaalde formule – waar ze natuurlijk ook hun huidige succes aan te danken hebben – maar zijn getalenteerd genoeg om ook buitenstaanders te kunnen boeien. Als ze op hun huidige elan voortbouwen, zitten zowel band als fans nog voor minstens tien jaar gebeiteld.
Meer over Dropkick Murphys
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
