Met Saint Patrick's Day in zicht is het voor Dropkick Murphys altijd een perfect moment om een nieuw album uit te brengen. De Amerikaanse shamrockers die al jaren vanuit Boston, Massachusetts opereren zijn door de jaren heen geëvolueerd van een lokaal punkrock bandje naar een globaler fenomeen. Hun sound evolueerde mee met hun bekendheid, na enkele demo's en albums voegden ze na de eeuwwisseling enkele klassieke instrumenten toe aan hun line-up en gingen ze de wegen van de folk verkennen. Dat pad zijn ze sindsdien blijven bewandelen en ook op 'Going Out In Style' klinken ze als een ruige, harde, lichtjes door whisky benevelde versie van voorbeelden als The Dubliners en The Pogues.
Hun nieuwste lading songs vangt aan met de strijdhymne 'Hang Em High', dat meteen de toon zet voor een klein uurtje springerige, enthousiaste en bij momenten chaotische punk doorspekt met Ierse folk. Na een dreigende introductie waarin niet nader vernoemde personen tot de galg worden geroepen, barst de plaat in alle hevigheid los. Een strijdlied laten klinken als een verjaardagsdeuntje, het is niet iedereen gegeven, ongewild krult er steeds een glimlach in de mondhoeken terwijl hun vrolijke songs weerklinken. Titeltrack 'Going Out In Style' gooit er nog een paar beats per minuut bovenop en zet helemaal aan tot rondspringen, dansen en drinken. Doordat Al Barr en Ken Kasey elkaar constant afwisselen en aanvuren krijgen de nummers een enorme rotvaart, die enkel versterkt wordt door de drum. Die laatste valt tegenover de andere instrumenten soms wel erg mager uit, het geheel lijkt ook iets minder zwaar gemixt dan voorganger 'The Meanest Of Times'.
Naar goede gewoonte staan er ook enkele rustige nummers tussen al het krijgsgeweld. Op de vorige albums durfde dit wel eens resulteren in overdreven flauwe ballads die bovendien in de verf zetten dat de toonvastheid van de twee frontmannen niet even legendarisch is als hun drankverbruik. Die klip omzeilen de Dropkick Murphys op dit album met sterkere melodieën en beter zangwerk. Met 'Memorial Day', 'Take Em Down' en 'Peg o My Heart' (duet met Bruce Springsteen) staan er zelfs een paar puike akoestische nummers op waarin de mandoline en fluit vrij spel krijgen om te bewijzen dat de punkrockers wel degelijk folkmuzikanten zijn geworden.
De kalmere nummers zouden die punk bijna doen vergeten, maar dat wordt dan weer recht gezet met lekkere stampers als 'Deeds Not Words' en 'Sunday Hardcore Matinee'. Als ode aan hun Ierse achtergrond staat als laatste nummer nog 'The Irish Rover' geprogrammeerd, een prima versie van een klassiek deuntje. 'Going Out In Style' bouwt verder op de vorige releases van de Murphys maar is beter gebalanceerd, rijker aan invloeden en sterker opgebouwd. Het is te hopen dat de titel van het album niet als afscheid bedoeld is.
