Het kwintet waarmee bassist Drew Gress op '7 Black Butterflies' komt aandraven, mag gerust een droomgroep genoemd worden. De ruggengraat wordt gevormd door de ritmesectie van Gress, pianist Craig Taborn en drummer Tom Rainey. Vooral deze laatste is alomtegenwoordig en laat zich onophoudelijk gelden. In 'Blue on One Side' rammelt hij de muziek geregeld stevig door elkaar terwijl hij in het gebruik van brushes en cimbalen een rijk geluid demonstreert dat doorgaans alleen bij een kleurenmeester als Joey Baron te horen is. Aan de zijde van Rainey zit de bas van Gress geluid stevig in de mix, waardoor hij lekker stomend uit de hoek kan komen en een belangrijke inbreng heeft in het totaalgeluid.
Verder is ook het contrast tussen de twee blazers van de groep opvallend. De nerveuze en energieke Tim Berne vindt zijn tegenhanger in Ralph Alessi. Diens zachtere geluid en vrijere spel wordt door Tom Rainey steevast van een voorzichtigere, lomere begeleiding voorzien, waardoor de muziek helemaal op maat gesneden lijkt.
Het geheel van deze muzikanten maakt '7 Black Butterflies' spannend en uitdagend in de beste moderne jazztraditie. Hier en daar wordt er een elektronisch randje op de akoestische klanken gezet wat de muziek bevreemdend doet klinken, niet in het minst omdat de effecten vaak even snel verdwijnen als ze gekomen zijn. De luisteraar lijkt zo steeds achter de feiten aan te lopen, maar voor deze ervaring is de elektronica niet alleen verantwoordelijk. Ook de arrangementen sturen de luisteraar zonder kaart op pad. Niets is wat het lijkt of lijkt te worden: de muziek verandert gestaag van kleur en vorm zonder hectisch heen en weer te zappen tussen verschillende stijlen. De arrangementen zijn vervlochten met het muzikale materiaal (melodie, ritme of harmonie) waardoor het wel lijkt alsof de verschillende stukken enkel en alleen op de hier hoorbare manier gespeeld kunnen worden. De geïmproviseerde solo's liggen dan ook niet bovenop de arrangementen, maar zijn er in genesteld en er aan onderhevig.
Minstens even indrukwekkend zijn de composities van Drew Gress. In het openende 'Rhinoceros' wordt de improvisatie helemaal ondergeschikt gemaakt aan de compositie en komt het geluid naar boven als stoom uit een New Yorks riooldeksel. Geleidelijk aan vecht de muziek zich een weg naar buiten en komt de luisteraar terecht in een wereld die bij momenten traditioneel lijkt, maar het niet is. 'Bright Idea' zou uptempo bop kunnen zijn als het thema niet zo grillig was. De filmische sfeer van 'New Leaf' krijgt een hedendaagse, dissonante tongval mee en de manier waarop het springerige, Monk-achtige thema van 'Low Slung/High Strung' polyfoon verwerkt wordt, is ook niet meteen in de klassieke jazztraditie te plaatsen. 'Zaftig' zet in met een industriële balladsfeer, maar wanneer de sax op dreef komt, schuift drummer Tom Rainey mee en wordt er een stevige energiestroom op de luisteraar losgelaten. De brede melodie waarmee trompet en piano hier door komen drijven, heeft haast iets surrealistisch: een kwaliteit die '7 Black Butterflies' wel meer kleurt en van het album een onvergetelijke cd maakt.
Meer over Drew Gress
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
