Dream Theater is geen onbekende naam in het progressieve metalcircuit. Al twintig jaar lang brengen ze een uiterst veelzijdige mix van pop, metal en symfonische rock en met 'Octavarium' zijn ze aan hun achtste album toe. Ze maakten al enkele opvallende conceptalbums, zoals 'Scenes From A Memory', een toneelstuk dat Dream Theater zelf op adembenemende wijze op muziek zette. Indrukwekkende, virtuoze solo's en epische nummers met weidse arrangementen zijn nog steeds hun handelsmerk, hoewel op 'Octavarium' ook enkele tracks te vinden zijn die binnen de vijf minutenlimiet blijven.
Na het eerder duistere 'Train of Thought 'dat de band in 2003 uitbracht klinkt 'Octavarium' opvallend lichtvoetig. Het eerste deel van de cd biedt een gezonde afwisseling tussen popnummers als 'I Walk Beside You', dat evengoed door U2 gemaakt zou kunnen zijn, en technische hoogstandjes zoals 'Panic Attack'. Daarin wordt menig maal van ritme en maatsoort veranderd en vliegen de vingervlugge gitaarriffs je om de oren. Allemaal zeer degelijke muziek waarin zeker na enkele luisterbeurten veel originele ideeën terug te vinden zijn. Wanneer je echter de twee laatste nummers van de cd beluistert lijkt het vorige niet meer dan een opbouw naar de epische climax die 'Sacrified Sons' en 'Octavarium' vormen. Voor die tracks werd zelfs een heus orkest opgetrommeld. 'Sacrified Sons' begint met een collage van nieuwsfragmenten die opgenomen werden op 11 september 2001, de dag van de aanslagen op de WTC-torens. De vierentwintig minuten durende titeltrack, tevens het laatste nummer, kondigt zichzelf aan met een zweverige intro van meer dan vijf minuten. Daarna valt zanger LaBrie in in een ritme waarin de klemtonen steeds verschuiven over de tellen van de maat. Rond de achtste minuut krijgt de muziek een triomfantelijke wending, waarna weer een nieuw, sneller deel wordt ingezet. Keyboardspeler Jordan Rudess geeft even het beste van zichzelf, terwijl de overige muzikanten op vakkundige wijze opbouwen naar een volgend segment van de vijfdelige track. Dat deel heeft nog het meeste weg van de oudere Dream Theaternummers, met zijn Zappaiaanse ritme- en klemtoonwijzigingen en snelle solo's. 'Octavarium' besluit met de mantra "Trapped inside this Octavarium", waarna een louterende orkestrale coda van een tweetal minuten het geheel op magistrale wijze afrondt.
Hoewel Dream Theater het op 'Octavarium' veel meer dan op vorige albums aan de poppy kant van het muziekspectrum gaat zoeken, laten ze geen kans onbenut om zeer technische solo's uit de mouw te schudden. Het valt wel op dat de groep zich bij bepaalde nummers duidelijk laat beïnvloeden door groepen als Muse en U2, waarbij ze soms in kopieën dreigen te vervallen. Gelukkig weten ze ook aan die songs altijd net op het juiste moment een originele draai te geven.
Meer over Dream Theater
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
