Wie Dré Pallemaerts vooral kent als drummer, zal in 'Pan Harmonie' even zijn weg moeten zoeken. Van de onverwachte accenten waarmee Pallemaerts als sideman de muziek en zijn collega-muzikanten permanent alert houdt, is hier weinig te horen. Hoewel hij secuur en weldoordacht blijft spelen, werkt hij zich op deze plaat nooit als drummer op de voorgrond.
De muziek die Pallemaerts voor deze plaat schreef, drijft vaak in een ijle sfeer van metrisch vrije nummers of trage grooves die niet nadrukkelijk aanwezig zijn. De vrijheid die de muziek zo krijgt, stelt Pallemaerts in staat om soberder te spelen dan gewoonlijk, waarbij het opvallend gebruik van cimbalen de zweverige en soms wat wollige atmosfeer versterkt. Melodisch kiest hij voor lijnen en harmonieën die niet dwingend klinken en zo in het luchtledige lijken te hangen. Bovendien is de intensiteit van de muziek vaak stabiel en wordt de dynamische opbouw beperkt tot het minimum.
Het kwintet dat op 'Pan Harmonie' te horen is, getuigt niet meteen van homogeniteit. Vooral het contrast tussen de hese, omfloerste sound van trompettist Stéphane Belmondo en de abstracter denkende saxofonist Mark Turner wordt snel duidelijk, al weet Pallemaerts die twee wel juist te casten. De klassieke, melodische benadering van Belmondo komt inderdaad het best tot haar recht in de meer herkenbare nummers, zoals 'MJ Rules' (het enige uptempo nummer op de cd) en Joni Mitchels 'I Had a King'. In deze laatste song vormen de eenvoudige harmonie en melodie een mooi moment van klaarheid in de stroom van het hele album.
Mark Turner daarentegen heeft het meer met onvoorspelbare melodielijnen en grillige ritmes. Die kan hij optimaal benutten in de soundscape-achtige tracks als 'Mode' waar de in- en uitfadende elektronica Turner en Bill Carrothers alle vrijheid geeft. Het indrukwekkendst is het resultaat bij 'Orgue de Barbare' weer semi-dissonante elektronica de functie van een akkoordenschema overneemt. Wanneer de elektronische omkadering wat ijler wordt, schuift Turner mee in het hogere en lichtere register, maar echt dynamisch samenspel is ook hier niet te bespeuren.
Dat Jozef Dumoulin zich kan vinden in het spelconcept van Turner is – gelet op zijn werk met onder andere Teun Verbruggen – geen verrassing. Vooral in 'Afternoon' weten ze elkaar te vinden. Zwevend door de mysterieuze, drone-achtige elektronica volgt Dumoulin Turner als een schaduw, waarna de twee door elkaar beginnen vloeien en het basismotief in verschillende uitgekiende gedaanten opduikt. Pianist Bill Carrothers is van verschillende markten thuis, maar profileert zich bij uitstek in de standards. In Monks 'Bye Ya' laat hij het harmonisch ritme heerlijk over en weer schuiven en het bekende 'All the Things You Are' begraaft hij in akkoorden die de hoofdmelodie amper herkenbaar laten.
'Pan Harmonie' is een cd die ver buiten de lijnen van een reguliere jazzplaat kleurt. Vooral fans van het ijlere werk zullen de muziek kunnen smaken. Deze dominantie van atmosferische nummers zorgt er echter ook voor dat de muziek zelden echt spannend gaat klinken. Meer dan zeventig minuten 'Pan Harmonie' wordt daardoor wel erg lang.
Meer over Dré Pallemaerts
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
