Het Amerikaanse Down is een supergroep, bestaande uit voormalig Pantera-zanger Phil Anselmo, bassist Rex Brown (uit dezelfde groep), gitarist Pepper Keenan (Corrosion of Conformity), gitarist Kirk Windstein (Crowbar, pionier van het sludgegenre) en drummer Jimmy Bower (tevens gitarist van Eyehategod). Hun debuut 'Nola' en opvolger 'Down II: A Bustle in Your Hedgerow' waren beiden zeer leuke staaltjes stoner/seventiesmetal beïnvloed door grootheden als Black Sabbath, Deep Purple en Led Zeppelin. De zeven jaren die verliepen tussen die twee platen hadden ook het logische gevolg dat het debuut een pak rauwer en harder was dan de tweede. Nu was het twee jaar minder wachten, maar met de dood van ex-Pantera gitarist Dimebag Darrell was het een beetje onvoorspelbaar hoe Anselmo en Brown uit de hoek zouden komen op het nieuwe album 'Down III: Over The Under'.
Die titel kan zowel verwijzen naar de orkaan Katrina als naar de dood van Darrell, maar feit is dat 'Down III: Over The Under' weer een metalplaat van jewelste is geworden. 'Three Suns, One Star' opent hallucinant en pakkend zoals het moet met bluesy/oerdoom metalgitaren in derde maat, Anselmo's occasionele schreeuw en aan hees grenzende, ziel- en pijnvolle zang die de golven muziek domineren en de luisteraar naar de rokerigste en grauwste hoek van de kamer sturen. Voorbeeld hiervan is de partij waar Anselmo gewoonweg beheksend zingt "I've drank the oceans dry / I've stopped the time / embraced the riddle of regret (again and again)" De rest van het album is net even zielvol en diep als de opener (zie 'On March The Saints' of 'I Scream'), of zelfs meer (bijvoorbeeld het bluesy 'Never Try' of het zweverige 'His Majesty The Desert') en meer moet dat niet zijn: Anselmo lijkt een de reïncarnatie van de jonge Ozzy Osbourne (uiteraard de zanger van Black Sabbath) en geeft zijn melodische zelf ten volle, hij zingt, schreeuwt en haalt hier en daar een lekkere falsetto en geharmoniseerde lijnen uit. Sommige Panterafans zullen zich even moeten aanpassen daar de zanger zijn befaamde stoere metal/hardcoregrunt niet bovenhaalt. Brown's bas is lekker hoorbaar en Bower geeft er groove- en ritmischgewijs er een aardige lap op, maar het gitaarwerk (dat de zang mooi draagt en omgekeerd) van de tandem Keenan/Windstein is werkelijk betoverend: riff na riff blijven deze twee elkaar dubbelen met zware, slepende en rockende metalriffs, afwisselen door leads of aanvullen met harmoniepartijen. Afsluiter 'Nothing in Return (Walk Away)' duurt een kleine negen minuten, maar bereikt door de kracht van Down zalige hoogten die de luisteraar geen second vervelen.
Down heeft met succes alvast zijn derde langspeler ingediend: meeslepende en krachtige proto-doom en -stoner metal is wat 'Over The Under' incarneert, een titel waarmee ze laten zien dat ze inderdaad alles te boven kunnen komen.
Meer over Down
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
