Vlaanderen is een lonesome cowboy rijker. Zijn naam? Gertjan Van Hellemont ofte Douglas Firs. De songwriter met zowel roots in de buurt van de nationale plantentuin, het muzikale epicentrum Gent als het voorgebergte van North Carolina, liet al even van zich horen met de single ‘Shimmer & Glow’, vriendelijk ontvangen door meer kwaliteitsvolle radiozenders. Maar verder bleef Douglas Firs na de selectie in 100% Puur en voorstelling via Vi.be opvallend op de achtergrond. Het gelijknamige album dat op de single volgt (marketingtechnisch een wat vreemde strategie), kan daar in al zijn intimiteit echter de nodige verandering in brengen.
Er waait een stevige Noordamerikaanse wind doorheen de muziek van Douglas Firs. Gewapend met akoestische gitaar, piano en allicht een fles rode wijn roert de Gentenaar in zijn onrustige ziel, gretig pikkend uit country, blues en americana. Wie zijn debuut opent met de woorden “Don’t let me fall into chaos. I wanna go home”, biedt zijn emoties aan op een presenteerblaadjes. Onrust, kwetsbaarheid, angst en onzekerheid steken voortdurend de kop op in deze plaat, die titels als ‘Misunderstood’ of ‘I Don’t Think You’re Good to Hang Around’ meesleept. Maar als er één gevoel echt helemaal bovenop ligt, is het wel melancholie. Dat zal wel te maken hebben met de heel erg mooi uitgewerkte bluesarrangementen waar – in het geval van slapstick ‘Apple’ – zelfs hammond, mondharmonica en tintelende piano mee komen spelen.
Ook zonder extra instrumenten of medebandleden Simon Casier (Balthazar), Frederick Van Den Berghe (ex-Admiral Freebee) of broer Sem durft Douglas Firs zijn mannetje staan. In een tot tranen dwingende ballade als ‘Baby Jack’ horen enkel een traag aangetokkelde akoestische gitaar en de fragiele, glijdende stem van Van Hellemont thuis, enkele voorzichtige pianotoetsen niet meegerekend. Een uiterst intiem ‘The Winter Sun Is Gonna Last’ gebruikt een iets warmere gitaartextuur, maar wordt dan weer ingekleurd met een teruggetrokken zang met veel onzekere woorden. ‘Never Cared Enough’ is een heerlijk droge slow met een subtiele orgelkleur, een spaarzame, jankende bluesgitaar en een tikkend snaredrumritme, dat in zijn refrein openbloeit tot een harmonieuze meerstemmigheid van zang en instrumenten.
Gelukkig mogen de schuiven soms ook open getrokken worden, vooraleer de plaat helemaal wegdoezelt. In het sexy swingende ‘I Don’t Think You’re Good to Hang Around’ worden teksten samen gezongen, voortgedreven door stampende drums en stevig bulderende gitaarlicks. Versterkers mogen open, de hammond mag waaien en gieren en een lekker rafelende bluesgitaar zorgt voor een stoere invulling. Maar mooie liedjes duren niet lang, zeker niet op een debuut als ‘Shimmer & Glow’, die het toch vooral van zijn introverte, broze karakter moet hebben.
Douglas Firs presenteert een erg solide album dat meteen naar de grotere Amerikaanse singer-songwriters knipoogt. Het is duidelijk dat Gertjan Van Hellemont goed heeft opgelet bij The Bony King of Nowhere, waar hij al lange tijd groepslid van is. Dit is een plaat die langzaam rijpt en kwalitatief telkens maar beter wordt.
