De begeleidende promotekst belooft de luisteraar muzikale diepgang, humor in zeven uniek geïnterpreteerde standards. Het Zweedse Double Standards steekt de composities in een Noorderse tristesse. Pianist Jacob Karlzon is ongetwijfeld de uitblinker op deze plaat waarbij vergelijkingen met Keith Jarrett en de subtiliteit van Bill Evans niet uit de lucht komen vallen. Karlzon geeft saxofonist en bandleider Cennet Jönsson ritmische en harmonische ruggegraat, maar doet dat op zo'n manier dat zijn spel vaak interessanter is dan de vaak ietwat impressionistische solo's van Jönnson. Karlzon heeft een uitstekend gevoel voor dynamiek en laat zijn frasen of akkoorden door de composities golven.
In 'Invitation' toont Karlzon zich meester van de subtiliteit door hier en daar een lyrische contrapunt te plaatsen. Zijn solo in 'Long Ago and Far Away' getuigt dan weer van krachtige ritmische ideeën. In 'United' van Wayne Shorter gaat Karlzon helemaal uit de bol met een solo die ritmisch alle hoeken van de kamer ziet. Peter Nilsson volgt het gebroken ritme uitstekend op drums. Jönnson eindigt door een laatste keer flauw en onvast het thema te spelen. Scandinavische humor? De groep gaat helemaal uit de bocht wanneer ze 'Out of Nowhere' spelen. De begeleiding slaagt er op geen enkele moment de nodige dynamiek in de ballad te brengen. Nilsson irriteert met flauwe cimabelenwolken en bassist Andersson lijkt soms een ander nummer te spelen, ongewild. Sopraansaxofonist Cennet Jönnson heeft een typische Noorderse klank. Luister naar 'Footprints' waar Karlzon een gezapige swing speelt. Jönnsons spel is hier het meest karaktervol. Hij schreeuwt en steunt, maar schakelt even snel over op een zeer gevoelig zangerige klank. Jönnson speelt spaarzaam en laat veel ruimte over voor de andere instrumenten, die vooral door de piano wordt benut. Het tweede deel van de cd is beter, want ook 'All of You' is een interessante bewerking van Cole Porters origineel. Hier is wel een ritmesectie te vinden die weet waar ze mee bezig is. Nilsson is nog steeds dol op zijn cimbalen, maar gaat er intilligenter mee om. Hij ontleedt het swingritme en integreert dit mooi in zijn minimalistische spel. Na een intieme bassolo, komt Karlzon met een bijna klassieke solo. Nilsson kan het echter niet laten om hier en daar een cimbalennevel in te steken.
Wat blijkt uit 'Volume One' is voornamelijk dat de jonge pianist Karlzon iemand is om in het oog te houden. De interpretaties die Double Standards laat horen, bevatten niet genoeg differentiatie in de ideeën. De plaat klinkt in zijn geheel te vlak en dat is voornamelijk te wijten aan een ondermaats presterende ritmesectie. Cennet Jönnson toont zich een gevoelig man met oor voor de jazztraditie, maar kan de plaat niet boven het gemiddelde uit brengen.
Meer over Double Standards
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
