'The Lost Take' is de derde langspeler van drummer/pianist Martin Dosh. Deze man knutselt zijn nummers in elkaar met zorgvuldig uitgekozen samples, opnames van eigen live-improvisaties en bijdrages van een hele resem bevriende collega-muzikanten. Wat op de vorige platen nog puur instrumentaal was, wordt nu aarzelend aangevuld met vocale bijdrages. Die spelen nooit echt de hoofdrol maar worden meer gebruikt als bouwsteentjes in de soundscapes. Zoals het een ware anticon-artiest betaamt, is Dosh moeilijk in een vakje te duwen: hij sublimeert rock, hiphop, jazz en elektronica tot parelende minicomposities.
Een nummer als 'One Through Seven' begint als een eenzame Rhodes-progressie die laag na laag aangedikt wordt met andere keyboardgeluiden, belletjes, drums die van het ene maatcijfer naar het andere laveren en een daarover zwevende saxofoon. Op 'Everybody Cheer up Song' komt Dosh' stem voor het eerst aan bod, zachtjes zingend tussen het strak tikkende slagwerk. De fusie tussen een technoachtige keyboardlick, gesamplede violen en een zwoele sax in 'Um, Circles and Squares' wordt subtiel afgesloten met een op de achtergrond rammelende distortiongitaar, die zich pas helemaal op het einde laat opmerken tussen de geluidswaterval. 'A Ghost's Business' is dan weer een prachtige polyfone samplecollage met tegen elkaar opbiedende klarinet, viool, drums, elektronica, toetsen en iets wat veel weg heeft van een duimpiano. Dosh' vrouw Erin, die ook voor het artwork zorgde, komt ook even langs en reciteert een gedicht in het nummer 'Ship Wreck'. De titel van 'Pink Floyd Cowboy Song' slaat de spijker op de kop: boven een akoestische countrygitaar ontspinnen zich psychedelische orgelklanken die met de galmende drums een Floydiaanse waas oproepen.
Het snel tikkende ritme dat de muziek van Dosh kenmerkt wordt veel gevarieerd en af en toe onderbroken om met lyrische, dromerige melodieën een moment van rust in te bouwen. Door het improvisatorische karakter en het feit dat vele nummers op één constant evoluerend idee gebaseerd zijn, lijken sommige tracks niet helemaal afgewerkt. Het uitstekende gevoel voor timing, de afwisselende instrumentatie en de voorkeur voor mooie, openbloeiende harmonieën maken dat kleine minpunt echter al ruimschoots goed.
Meer over Dosh
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
