De terugkeer van Arab On Radar in 2010 was van wel zeer korte duur. Slechts enkele maanden duurde het vooraleer de invloedrijke noiserockgroep er voor de tweede keer sinds haar oprichting in 1998 de brui aan gaf - de eerste split voltrok zich reeds in 2002. Met de oprichting van Doomsday Student, dat drie van de vier Arab On Radar-leden bevat, lijkt de band uit Rhode Island definitief begraven.
Het is geen geheim dat gitarist Jeff Schneider woest reageerde toen hij vernam dat al zijn voormalige Arab On Radar-collega’s Doomsday Student in het leven hadden geroepen met een andere gitarist. Hij beschuldigde hen openlijk van diefstal omdat de groep volgens hem teert op de verwezenlijkingen van het oorspronkelijke viertal. Er is ook geen geoefend oor nodig om parallellen tussen beide bands te kunnen trekken. Vlijmscherpe gitaarnoise met groovy drumpatronen binnen een no wave-sfeertje vat het zo’n beetje samen. Maar dat was ook al zo bij alle andere zijprojecten die het voorbije decennium de kop opstaken, zoals The Chinese Stars.
Stilistisch wordt er op ‘A Jumper’s Handbook’ dus uit hetzelfde vaatje getapt. Eric Paul is nog steeds de waanzin in hoogsteigen persoon. Zijn hoge, kwelende vocale uithalen en activistische maar immer cryptische lyrics (lekker ouderwets afgedrukt in het boekje) worden de luisteraar als vanouds in het gezicht gespuwd. De intensiteit en het muzikale geweld is dus ook bij Doomsday Student verpletterend. Er wordt niet gedrumd, drums worden aan flarden geslagen. Samen met de twee dissonant in elkaar hakende gitaren klinkt de muziek hierdoor als een zinderende, industriële noisebrij.
Craig Kureck houdt het allemaal wel lekker ritmisch. Zijn drumpatroon in ‘Slap That Loudmouth’ klinkt alsof een 78-toerenplaat van jazzdrummer Buddy Rich blijft hangen: minimale variatie met een maximaal swingeffect. ‘Bleeding Pioneers’ wordt dan weer getypeerd door een nerveus marsritme, wat heel toepasselijk is gezien de paranoïde boodschap van de songtekst.
Het repetitieve karakter van de muziek is bij deze heren altijd al een handelsmerk geweest, zowel voor de drums als voor de gitaren. Duidelijk afgebakende patronen in een 4/4 maat: steevast oersimpel maar enorm efficiënt, zoals in afsluiter ‘World Without Teeth’. De gitaren van Steve Mattos en Paul Vieira zijn hier als twee cirkelzagen waar de vonken van afvliegen van het ogenblik dat ze elkaar raken.
Vernieuwend, verrassend of verfrissend is het niet, wat Doomsday Student op ‘A Jumper’s Handbook’ presenteert. Wel is het een serieuze kick in the teeth, een kwalitatieve energiebom die zelfs op een laag volume al een immense impact heeft.
