De instrumentale vaardigheden van de muzikanten verraden dat Donder In ’t Hooi al sinds 1996 aan de weg timmert. Met ‘Wervelwind’ levert deze West-Vlaamse groep (eindelijk) een visitekaartje af dat opvalt door de enorme verscheidenheid aan instrumenten en stijlen. Het ideale recept om andere gebreken te verdoezelen, zeg maar. Dat de cd in eigen beheer werd uitgegeven en opent met synthesizerklanken trok het blik van vooroordelen bovendien meteen open.
Eens de viool van Hilde De Ketelaere echter losbreekt in ‘Glasgow Jig’ wordt de luisteraar meegezogen in het speelplezier dat de band uitstraalt. Dat deze violiste ook nog innemend zingen kan, bewijst ze meteen daarna, samen met Mieke Van Loo, in de Oud-Noorse traditional ‘No Ha Jonsoknatta Kome’. In de Engelse folksong ‘Blowing The Candles Out’ is het de beurt aan een sterke Johan De Waele.
Naast het putten uit het repertoire van gekende en totaal onbekende traditionals, kruipen de leden van Donder In ’t Hooi ook zelf in hun pen. Terwijl Mieke Van Loo de belangrijkste componiste en arrangeur is, staat Johan De Waele in voor het tekstgedeelte, bij voorkeur in zijn eigen West-Vlaams.In ‘Schoane Doagen’ verliest hij zichzelf, en ook in ‘Me Dorptje Tegen ’t Strange’, dat tekstueel wat folkloristisch aandoet, lijkt zijn aanpak meer geïnspireerd door Hauman & De Moeite dan de berustend klinkende Willem Vermandere. Het beste’ evenwicht vindt hij in de wals ‘Aangespoeld’ en ‘Oast Je, Wèr Je’.
Toch ligt het overwicht bij de instrumentale liederen: naast het eerder genoemde ‘Glasgow Jig’, bevat de cd nog zes instrumentale stukjes. Naast twee eigen composities, put het ensemble naast John Whelans aardige ‘Trip To Skye’ hier graag uit het Franse (?) repertoire, met Stéphane Durands ‘Rue Des Prés’, Yann Dours ‘Le Chat Parti’ en als hoogtepunt het slotnummer ‘Scottisch Du Regret’ van Yann-Fanch Perroches, overigens een demo-opname en hommage. Hoewel volgens het boekje de band slechts vijf leden telt, vermeldt de website ook nog Kristina Van Loo op klarinet. Hier geeft zij een sobere maar zuivere solo, waarna gitarist Ramses Verlinde (het zevende groepslid dat in 2010 overleed) in een bluesy stijl overneemt.
Dertien degelijke tot prachtige nummers, dat is het menu dat de muzikale honger moet stillen. Net zoals enkel een topchef een passend, gevarieerd en evenwichtig menu kan combineren, heeft een band dat tikkeltje extra nodig om zo’n variatie in muzikale stijlen (en talen) in de hand te houden. Dat lukt helaas niet, ‘Wervelwind’ ontbeert de nodige samenhang om ooit uit te groeien tot een klassieker.
