'Music Music Music' van Dominic Ntoumos is een plaat die zich nogal makkelijk in de lijn van Miles Davis laatste plaat 'Doo-Bop' nestelt. De groove staat centraal in een concept waar jazz wordt gemengd met een brok vettige hiphop en jungle. Ntoumos' vaak gedempte trompetklank varieert van fluweel warm via afgeknepen loom naar een rauwere open klank. Daarbij komt bij dat Ntoumos enkel speelt wanneer de compositie het vereist. De groove wordt steeds majestueus overeind gehouden door de uitermate strakke tandem Zampieri (drums) – Mondesir (bas).
Opener '21st October' is meteen raak. Nadat een computerstem de naam Ntoumos spelt, stijgen drums samen met een vliegtuig op naar een drum 'n' bass niveau. Het drukke doch subtiele drumritme (Zampieri werkt voornamelijk met rimshots), steekt af bij de fijngevoelige, laidback rhodesakkoorden die, arpeggio of als blok, de achtergrond vullen. Ook de bas houdt het rustig met een lome groove die een krachtige basis vormt voor het afgeknepen trompetthema. Wanneer Ntoumos gaat soleren breekt de drum ongemerkt open doordat Zampieri (ondersteund door percussie) rimshot vervangt door volle slagen op de snare. 'For my Family' gaat op hetzelfde elan verder. Dit keer treedt de rhodes naar de voorgrond. Toetsenist Mitchell speelt een erg druk akkoordenschema over een wederom repetitieve, groovebaslijn. Wanneer hij begint te soleren lijkt het echter of hij in het begin maar wat aan het aanmodderen is. Maar dankzij een uitstekende begeleiding van drum en bas blijft Mitchell overeind. De ritmesectie leidt hem via crescendo's en decrescendo's naar een climax. Na nog een keer het thema is het de beurt aan Ntoumos om te soleren. Heldere, warme fraseringen met veel pauzes steken schril af tegen het extreem drukke ritme van drum, piano en bas die een enkele keer een halve maat walking bass in zijn groove legt. 'The Mathematics of Change' begint met Simbad aan de draaitafels. Na een korte intro valt de groep in met het thema. De hele groove en Ntoumos' zwoel, geknepen klank verwijzen hier bijna rechtreeks naar Miles Davis' Doo-bop. Na het thema/refrein (dat wordt opgesmukt met scratches) maakt Ntoumos plaats voor de spoken word van HKB:FiNN die meteen het tempo de hoogte injaagt. Het nummer ademt werkelijk de broeirigheid van de stad uit en reflectereert over pro's en contra's van de snelle technologische evolutie van de mens. In 'Annastacia' gaat Ntoumos de Oosterse toer op. Samples van biddende/zingende Turken en een oosterse toonaard situeren de groove in een kosmopolische stad als Istanbul, of een achterwijk in London. 'Tessy Blues' is het zwakste nummer op deze plaat. Het is een wel erg traditioneel bluesnummer en ook het thema weet op geen enkele manier te verrassen, een zielloze stijloefening. 'Oun' a mi Fonck' is lekker hippende, hoppende jungle. Gitarist Reginald Trigaux versterkt de groep hier met funky licks en samen met een moddervette baslijn en opzwepende beats dwingt hij tot dansen. Rhodesman Mitchell is hier ook vingerlikkend goed: wahwah op de rhodes en gaan!.
Ntoumos levert met 'Music music Music' een degelijke mix van urbanjazz en hiphop af.
Meer over Dominic Ntoumos
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
