Dodos is een duo subtiele mafkezen die navenante muziek maken op gitaar en drum. Dit resulteert in een plaat die zowel hartverscheurende liederen als georganiseerde chaos, ontregelende drums en gemanipuleerde stemmen à la Animal Collective in petto heeft. De dierlijke groepsnaam is ook bij Dodos een voorteken: improvisatie en een intuïtieve, bijna primitieve speelwijze zijn de basis voor het groepsgeluid.Bovendien wortelt het gitaarspel van Meric Long voor een groot deel in de folktraditie, wat 'Visiter' een zekere tijdloosheid verschaft.
Deze tweede plaat van het duo uit San Fransisco klinkt bijzonder fris, door de heldere, maar warme stem van Meric Long en sprankelende geluidsaccenten. De relatief traditionele folky aanpak resulteert in een verzameling liedjes die zich gemakkelijk in de gehoorgang nestelen, met samenzangen, echoënde koortjes en catchy motiefjes. Toch zijn het de bijwijlen tegendraadse, en altijd prominente ritmes die de aandacht opeisen, evenals de bizarre wendingen die schijnbaar eenvoudige nummers soms nemen. Dat zijn ongetwijfeld de verdiensten die 'Visiter' van the Dodos naar een hoger niveau tillen dan 'een fris folkpopplaatje'.
De doorsnee luisteraar zal in eerste instantie vrolijk worden van deze plaat, maar er is ook een niet te negeren melancholische ondertoon. In feite doet deze groep aan zowel de archaïsche popkunsten van Fleet Foxes denken, als aan de dierlijke hyperkinesie van Animal Collective of Modest Mouse. Want hoewel een deel van de nummers ongedurig en grillig klinken, de irritatiegrens wordt nooit bereikt. Dodos verstaan duidelijk de kunst van het balanceren op de dunne draad tussen aanvaarde muzikantengekte en onbeluisterbare freak-outs. De folkbasis van hun geluid zorgt voor een aangenaam vangnet.
Net geen uur lang onderhouden de Dodos ons, maar door een mooi evenwicht tussen (heel)korte nummers en pareltjes die de vijfminutengrens overschrijden, is dit geen bezwaar. Uitschieter op deze plaat is 'Joe's Waltz', dat traag en conventioneel een start neemt, maar uitmondt in een bizarre tempowending die hun tweeledige geluid kenmerkt.
Enige jaren geleden zou dit plaatje zo in het hokje freakfolk geduwd zijn.Vandaag is dit echter een aangenaam verrassend popplaatje waarbij zowel de freaky drums als de folkelementen voor mooie accenten zorgen.
Meer over Dodos
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
