Het gaat goed met de metalscène in België. Jonge groepen als Aborted en Leng Tch'e maken naam in het buitenland zoals Deviate en Channel Zero dat vroeger deden. Maar het is vandaag niet gemakkelijk om je te bewijzen in het metalcore-wereldje, vooral door het overaanbod aan bands die hardcore combineren met Zweedse melodieuze metal. Het Belgische Do or Die laat zien dat zij aan deze trend niet meedoen en kiezen daarom voor de goede oude Machine Head-formule: gewoon een hondsbrutale mix maken van extreme metal en hardcore. Deze band uit Mons is redelijk jong, opgericht in 1999, maar heeft snel zijn sterren verdiend door op de korte tijd van 6 jaar 3 albums uit te brengen, 'Tradition' incluis. Na elk album kregen deze mannen meer succes en konden ze op tour met grote namen als Biohazard, Pro-Pain en Hatebreed.
Met '13 Enemies' neemt Do or Die geen blad voor de mond: dubbele basdrums daveren, zangers(!) Chris en Angelo schreeuwen hun strot eruit met diep gegrom en gekrijs en gitaarpartijen dreunen de luisteraar in de grond. En daar moet hij ook blijven, want Do or Die straft het sensuele oor af met beukende breakdowns en beloont de verbijsterde metalhead die om meer van dat lekkers vraagt. Het is dus erop of eronder voor de luisteraar, maar de band toont in het refrein dat ze ook gevoel hebben voor melodie. Hiermee wordt wel matig omgesprongen: de luisteraar moet eerst een geluidsmuur van zware distortiongitaren trotseren, wat voor de metalliefhebber headbangen geblazen is, om dan even een moment van klaarte te krijgen. Versta onder klaarte geen adempauze, want de melodielijn van heldere stem en gitaar wordt verzorgd met een muurvaste ritmegitaar en tweede blafstem. Deze 'traditie' wordt voortgezet, althans op nummers als 'Sentence'en 'Tradition', dat een zeer sterke finale heeft met een mooie gitaarharmonie. De Belgen gieten over nummers zoals 'Dead End' en '1930 Persecution' een gevarieerde metallaag, van death metal tot afbrekende metalritmes. Een steenhard geheel dus. Do or Die is een band die leden met Italiaanse roots heeft en brengt aan die afkomst op knappe wijze ode in een akoestisch gitaarintermezzo als intro voor 'The Pact'. Hierop doet de grootvader van zanger Chris in het Italiaans verhaal hoe hij in het verleden vanuit Sicilië naar het buitenland vertrok om werk te zoeken en de achtergebleven familie zo te onderhouden. Maar dan is het gedaan met de kalmte, want een opstekende gitaarstorm en aanstekelijke drums verstoren dit akoestische stilleven en tekenen een furieus en haatvol landschap. Opmerkelijk is 'Too Late', waar Do or Die zich heerlijk meester maakt van melodieuze death metal en die combineert met hun baksteenmetal. Deze formule hoor je ook in het vurige einde van 'Red Dusk'. Eindtrack 'Betrayal' dondert met dubbele basdrums en meedogenloze snaarbewerkingen, maar dan slaat het nummer over in een melodisch maar sober refrein. Dit komt in de finale echt tot zijn recht, met een mooie opbouw naar een kort en krachtig eind.
Met 'Tradition' hebben Do or Die een dijk van een plaat neergezet en bewijzen ze dat ze nog steeds tot de besten van de Belgische metalscène behoren. Omdat ze bruisen van vitaliteit en agressie, met de nodige invloeden en melodieën, kan er nog meer groots verwacht worden van deze band in de toekomst.
Meer over Do or Die
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
