Behalve voor Mozart was het voorbije jaar ook een jubileumjaar voor Dmitri Shostakovich (1906-1975). Bij Fuga Libera verscheen in de herfst van 2006 een cd gewijd aan diens pianomuziek. De jonge Plamena Mangova, die momenteel studeert aan de Brusselse Muziekkapel Koningin Elisabeth, koos voor zijn tweede sonate en voor vierentwintig korte preludes. Op haar debuutplaat laat ze een doordringende, zij het soms wat onstuimige indruk na.
Shostakovich wordt vaak geassocieerd met composities vol bijtende satire, waarin het danskarakter nooit ver te zoeken is. Die kant van de componist is vooral terug te vinden in de preludes. Mangova voelt die satire perfect aan en laat zich ook volledig gaan in haar vertolkingen, wat in de snelle delen vaak voor verbluffende momenten zorgt. Af en toe lijkt ze in haar enthousiasme echter de zin voor verfijning te verliezen, waardoor de muziek soms ten onder gaat aan een al te brutale en kortademige klank. Gelukkig zijn die momenten maar van korte duur en laat ze even later, in eerder langzame preludes, een uitgekiend gevoel voor opbouw en lyriek horen. Haar emotionele inleving demonstreert ze nog meer door de fijnzinnigheid waarmee ze bepaalde details van Shostakovich' soms wringende harmonische taal in de verf zet. Dat komt nog meer tot uiting in de sonate dan in de preludes. De tweede sonate dateert uit 1942, wat zich reflecteert in een 'Largo' vol complexe harmonieën en zwevende, uitgesponnen, soms richtingloze melodieën. De snellere buitendelen leven dan weer vooral door een ritmiek die nu eens bijna militair aandoet, dan weer primitief dansant lijkt. De schijnbaar klassieke keuze voor een thema met variaties in het slotdeel ondermijnt Shostakovich dan weer door een onvaste harmonische grond en een afgemeten ostinato als hoofdmotief. In deze sonate overtuigt Mangova vooral in de open ruimtes en melodische verscheurdheid die Shostakovich voorziet. Ze weet de luisteraar aan zich te binden door in die momenten de schizofrene lyriek op het voorplan te brengen. Net als in de preludes is haar technisch kunnen bewonderenswaardig maar komt ze soms wat ongecontroleerd over. Die bedenking weegt echter niet op tegen de doordringende indruk die Mangova op andere momenten nalaat. Haar onmiskenbare band met de muziek van Shostakovich zorgt voor een cd vol boeiende ontdekkingen.
Meer over Dmitri Shostakovich
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
