De triphopjazz-publiekslieveling uit de jaren ’90 en een van de grote Ninja Tune iconen is weer boven water. Het is te zeggen, Strictly Kev ofte DJ Food heeft zijn hoofd altijd ondergedompeld in een cocktail van LSD en cannabis en dat is op de achtste langspeler, ‘The Search Engine’, niet minder het geval. Een grote hoeveelheid aan muzikale verhalen en warme, donkere melodieën wordt met het nodige gevoel voor psychedelica onophoudelijk op de luisteraar afgestuurd. Gelukkig blijft DJ Food trouw aan zijn gouden, oude en vertrouwde gezapige ritmiek die alles bindt.
Een veelheid aan gasten en impressies overspoelt dit album. In feite blijkt ‘The Search Engine’ te bestaan uit het beste van drie ep’s die in de twaalf jaar stilte tussen de vorige en de huidige studioplaat ergens zijn opgedoken. Het lijkt hier dan ook eerder te gaan om een conceptalbum, of hoe zanger Matt Johnson (The The) het stelt in het naar Depeche Mode wavepop ruikende ‘Giant’: “How can anyone know me, when I don’t even know myself”. Toch drukt Food zelfs in deze song, waar Johnson zichzelf covert dertig jaar na datum, een eigen stempel door hem uit te laten monden in een mystieke roes van maagdenkoren, indianenkreten en vibrerende klanken.
Wat ook opvalt: de Britse producer heeft jazz en minimalisme ingeruild voor gelaagdheid, detailproductie en psychedelica en leunt daardoor sterk aan bij een tijdsgenoot als UNKLE. Met een rollende bas en stevig livedrumwerk knalt ‘The Illectric Hoax’ binnen, terwijl gitaren scheren en The Natural Self met zijn warme, hese rhymes voor een kruidige hiphop touch zorgt en daarmee deze krachtige track veel singlepotentieel geeft.
Maar er zitten vooral ook enkele zware, bedrukkende momenten in dit volledig aan elkaar gemixte album. Donkerende, rommelende elektronica, diepe grooves en vooral de bovenop liggende, knallende livedrums maken dat deze vrij filmische plaat soms stevig van wal steekt. JG Thirlwell gromt als een verdoemde ziel in een duister ‘Prey’, maar ook quasi instrumentale, wat meer wezenloze momenten als ‘In Orbit Every Monday’ klinken wat meer getormenteerd met sombere toetsen, donkerblauwe loops en een doffe, mysterieuze productie. Bubbels, bobbels en drumroffels geven een verwachtingsvolle aanzet voor een doorbrak die maar niet wil komen, terwijl onverstaanbare radiostemmen en halo’s rondspoken.
Spijtig genoeg begint de plaat naar het einde toe stevig te rommelen. Zo bestaat ‘Magpie Music’ uit minstens negen episodes die er op elf minuten worden doorgesampled en gemixt zonder dat ze echt een duidelijk krachtmoment naar voren brengen. Het daaropvolgende ‘A Trick of the Ear’ klinkt zelfs nog een stuk vager met rafelende drums, vage tunes en stemsamples en lijkt wel op een lange bad trip. Een afsluitende tekenfilmtrack ‘Colours Beyond Colours’ met klassieke ingrediënten trekt dat helaas niet recht.
Zonde dat DJ Food zich een dozijn jaren heeft verscholen, want het zit nog steeds in zijn vingers. ‘The Search Engine’ staat natuurlijk in de schaduw van mijlpalen als ‘A Recipe for Disaster’, maar heeft zeker een aantal erg sterke songs en momenten in zich. Spijtig genoeg mist de plaat een verhaal en consistentie, waardoor de verhoopte comeback wat hapert. Maar daar kant natuurlijk altijd nog wat aan gedaan worden...
