Dj Cam brengt na twee jaar stilte zijn zesde album uit. De Parijse producer maakt overwegend instrumentale hiphop, ingekleurd met jazz-samples. Ondertussen een bekend recept, maar als er een lekkere portie jazzy beats in het verschiet ligt, is dat niet meteen iets om over te klagen. Bovendien wist Dj Cam mensen als Guru en Jay Dee te strikken voor een gastrolletje. De instrumentale tracks lijden echter wel een beetje aan bloedarmoede. Het klinkt een beetje als een gewone hiphopplaat waar de raps ontbreken. Dat Cam maar zelden iets interessants in de plaats kan stellen van die raps zorgt voor een erg middelmatig resultaat.
Af en toe komt Cam er mee weg, maar alle nummers zitten opvallend eenvoudig in elkaar. Zowel de structuur als de gebruikte klanken zijn snel te doorzien. Meestal blijft de basis van de track gewoon doorlopen, en daarrond worden dan kleine variaties gebouwd. Verschillende samples en scratches (mensen als B.I.G. en Jay Dee mogen even “Holla!” of “rap phenomenon!” komen zeggen) fleuren de boel wat op, een blazersriff komt terug in een aantal verschillende versies, maar eigenlijk hoor je voortdurend hetzelfde. De track aanvullen met fragmentjes van andere platen is een vaak beproefd trucje, maar nummers als ‘Premier’ klinken al gauw alsof Dj Cam bij gebrek aan inspiratie zijn hele platencollectie erdoor draait. Een drie minuten durend salvo van samples die elk nog geen seconde duren, naargelang de stemming van het moment wordt zoiets lachwekkend of ronduit enerverend. ‘6 sense’ opent dan weer veelbelovend, maar na een aardige intro wordt alles weer herhaald (eenzelfde pianosample wordt meer dan tien keer aansluitend gebruikt). Het gebrek aan degelijke opbouw maakt dat enkel kleine details de plaat nog kunnen redden: een goede scratch hier en een leuke beat daar, meer valt er niet te rapen.
Meestal toont Cam dus een mooie set bouwstenen, om ze dan mooi naast elkaar te laten liggen. Uiteindelijk blijven er drie nummers over die de moeite waard zijn: ‘Ghetto Superstar’ mikt nogal direct op een dramatisch effect, maar met dreigende strijkers en rommelende pauken lukt dat ook wel. Het is ook een van de weinige nummers waar niet steeds dezelfde elementen herkauwd worden. Zo varieert het van dreigende ambiance in het begin over een ‘gangsta cool’ intermezzo naar swingende drumcomputerbeats. Het Dj Krushachtige ‘Kalimba Groove’ bouwt met pizzicato violen en een xylofoon een kwetsbare melodie en springt enorm tussen de andere nummers uit. ‘Love Junkee’ werd door Jay Dee geremixt en van raps voorzien, terwijl voor de zang ‘80s funkgroep Cameo van onder het stof gehaald werd. Jay Dee’s beat geeft het woord minimalisme een nieuwe betekenis, maar dankzij Cameo’s klagende zang werkt het wel. Een duister liefdesnummer.
De meeste producties op ‘Liquid Hiphop’ klinken vrij goed, maar blijven op zichzelf niet overeind. Zoals wel vaker gebeurt met instrumentale hiphop, is er niet genoeg te horen dat uitdaagt om te blijven luisteren. Waar iemand als Dj Shadow met de klanken en technieken van hiphop een heel eigen weg inslaat, kiest Dj Cam voor de conventionele aanpak, maar dan zonder de raps. Het geheel laat de luisteraar achter met een onbevredigd gevoel.
Meer over Dj Cam
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
